Wintercompetitie Sloten

EEN WOKKEL IN DE KETTING.

Zondagmorgen vroeg op weg met de auto om Peter op te halen. Er is enige origami kunst nodig om onze beide lowracers in de Corsa te krijgen. Wielen eraf, stuur los, zelfs de voorbuis wordt ingeschoven. Peter moet achter me zitten in een kleine ruimte en is dan ook blij als we eindelijk in Sloten aankomen. De fietsen worden gezamenlijk weer in elkaar gezet en Peter zet z'n verbeterde puntje erop. Ik durf op deze baan niet de RazzFazz van punt te voorzien, het zit nog niet betrouwbaar genoeg vast en een aanslepende band is fataal, zoals vorig jaar door Henk de Koning gedemonstreerd werd. Na z'n klapband gleed hij nog tientallen meters over de baan, waarbij het voor de erachter rijdende rijders de vraag was of ze binnendoor of buitenom moesten steken. Een puntloze rit is echter geen garantie tegen schuivers, maar nu loop ik op de zaken vooruit....

Er werd al volop ingereden voor de 200 meter sprint. De opkomst was duidelijk minder als in Alkmaar. Ik vermoed dat het fijne toerweer ermee te maken heeft. De baan is steiler en korter dan die van Alkmaar. Onze duitse vriend Hanss Stresius roept vertwijfeld uit dat ik dat wel even had mogen zeggen, maar ik stel 'm gerust dat na een rondje of 10 je niet beter weet of je hebt altijd zo gefietst. Maar kennelijk is daar toch wat meer tijd voor nodig, want er wordt wel geklaagd over het moeilijk laag in de bocht kunnen blijven door de forse middelpuntvliedende kracht. Huneliggers teamlid Robert met de highracer gaat juist sneller door de bochten en moet daar zelfs oppassen niet over de lowracers heen te denderen. Mijn RazzFAzz hanteert geweldig goed na het weghalen van een randje carbon in het frame die kennelijk aanliep tegen de stuurbuis. Er valt nu haarscherp mee te sturen en dat is zeker op deze baan een groot voordeel.

Mijn 200 meter is flut. ik heb nauwelijks ingereden en zou eigenlijk opnieuw moeten. Ik heb echter helemaal geen zin in sprinten, ik wil het criterium!
De derde Huneligger Peter is ook niet tevreden en rijdt in de tweede poging idd. een stuk sneller. Hij mag met de hazen mee, ik mag direct na de sprints met de slakken meedoen. Hans Wessels rijdt een werdeldrekord maar is daar maar matig tevreden mee, want een ongestroomlijnde in de VS reed al eens sneller.

Voor de start van het criterium merk ik dat mijn stuur niet perfekt in het midden zit en ook nog eens net verkeerd voor de voortdurende linker bochten. Ik kom met de knie steeds tegen de kabels, niet fijn. Ik meld de wedstrijdleiding dat ik nood heb aan een imbussleutel en die wordt prompt geleverd. Ik mag nog een rondje proefrijden en dan gaan we los. Ik heb er echt zin in en tot mijn verrassing lig ik al gauw op kop. Ik probeer zoveel mogelijk rijders op een ronde te zetten, want dan heb ik beter overzicht hoe ik in de wedstrijd zit. Er is ook minder kans dat iemand in m'n zog lekker meerijdt. Een beetje buffer kan waarschijnlijk ook geen kwaad, want mijn conditie is niet als vorig jaar. Gerold klampt snel bij me aan en ook de voorzichtig begonnen Hanns weet ik niet op een ronde te zetten. Terwijl Hanns dichter naar me toe sluipt, rijdt Gerold al na 6 minuten bij me weg. Tussen de 10e en 25e minuut vormen we gedrieen een groepje en lossen elkaar soms af. Dan steekt Hanns, die tot dan vooral in ons zog heeft meegereden ons met een flinke vaart voorbij en Gerold weet met een tussensprint bij hem aan te klampen. Ik verhoog mijn snelheid ook maar blijf op dezelfde afstand hangen en zak uiteindelijk weer in. Nu ik niet af en toe mee kan rijden in iemands zog wordt het zwaarder en Gerold heeft in de 40e minuut 3 rondes gepakt. Dan weet ik echter toch weer bij Gerold aan te klampen, die kennelijk wat in een dip raakt, maar Hanns is nu helemaal op dreef en rijdt op zijn beurt Gerold los. Zijn ronde achterstand op Gerold maakt hij in 7 minuten goed en hij blijft in zijn eentje op indrukwekkende wijze doorstomen.
Om eventuele verassingen van achtervolgers uit te sluiten zet ik 2 minuten voor het eind nog een eindsprintje in. Eigenlijk overbodig want Peter Welk rijdt enkele rondes achter me en Gerold drie voor me.

Bij het uitkomen van een bocht gebeurt het: ik heb de vreemde gewoonte om bij flink aanzetten mijn linkervoet iets naar buiten te draaien en draai te ver. Ik voel mijn voet uit het pedaal komen en naar voren schieten langs het pedaal en maak een zwieper. (Ik heb daar geen weet van, maar wsl. klemmen de kielzoggers in mijn achterwiel op dat moment hun stuurtje wat steviger beet en vertekken hun gezicht in een ontzette grimas) Tegelijkertijd vliegt de ketting van het voorblad, nu ben ik helemaal uit balans en knal met mijn rechterzijde tegen het hout. ik schuif gelukkig vrij snel naar binnen over het spiegelgladde beton, dat heeft tenminste geen splinters. Het peleton gaat wat rechterop zitten, er schiet me iemand helemaal binnendoor voorbij over het beton, anderen wijken ijlings naar boven uit. Ik voel dat mijn elleboog over de baan schuift en realiseer me dat die open zal liggen. Pijn heb ik nog helemaal niet, voldoende adrenaline in het lijf, maar op het moment dat ik eindelijk stillig schiet er opeens een krampscheut door mijn onderbeen. Ik schreeuw het uit van de pijn en men kijkt nogal verschrikt. Ik probeer mijn been recht te leggen tegen de kramp in en verzoek wedstrijdleider Toni om tegen mijn voet aan te drukken, maar kennelijk heeft hij geen ervaring met kramp want hij trekt net de verkeerde kant op. Intussen schiet de kramp ook in het bovenbeen, erger moet het toch niet worden ja! Snel vraag ik Toni de andere kant op te drukken met de tenen naar me toe en halleluja, dat doet goed zeg..... Na een paar minuten kan ik weer opstaan en Toni bedanken voor de eerste hulp. Ik werp een snelle blik op mijn fiets. Afgezien van de ketting die, zoals Peter treffend uitdrukt een paar wokkels heeft, lijkt er niks mis mee. Toch ook maar eens de schade aan het lichaam bekijken. De elleboog is open geschuurd en op de heupen en bil stikt het van de kleine splinters. Ik word door supporter Maartje voorzien van ontsmettende shampoo en een pincet en duik onder de douche. Het duurt nogal even om alle korte splintertjes uit de huid te halen, maar het gaat gelukkig wel gemakkelijk. De shampoo die niet prikt, prikt wel, maar de wond wordt wel mooi schoon.
Bij de uitslag blijkt dat er niets verandert is aan de volgorde, mijn voorsprong op Peter Welk was net groot genoeg om de 3e plek te behouden.

Ik zie nog een stukje van het Hazen criterium en het is duidelijk dat Hans Wessels ook zonder staartpunt zal gaan winnen. (Hans vond het te gemakkelijk om de winst weg te slepen met staartpunt, zonder was het maar de vraag of hij Ton Valk zou kunnen voorblijven)
Teamgenoot Peter rijdt weer sneller dan voorgaande keren maar rijdt los van het peleton nogal lang alleen en kan ondanks verwoede pogingen net niet aansluiten. Hij is dan ook helemaal uitgewoond na de wedstrijd.

Samen met Robert, Peter en Guus rijden we nog een rondje over de buitenbaan, waar een aantal van de Cycle Vision races zal worden gehouden. Ik verbaas me een beetje dat niet meer rijders van de gelegenheid gebruik maken om de baan te verkennen. Het asfalt blijkt vrij ruw met gerepareerde lappen die zelf al oud zijn. Wat ruimte ertussen natuurlijk om smalle bandjes te vangen, iets om rekening mee te houden. De bochten zullen weinig problemen opleveren, daar kan men hard doorheen zodat ook voor het viaduct genoeg snelheid vastgehouden kan worden door de snellere rijders om daar redelijk vlot overheen te komen. Het blijft natuurlijk een kuitenbijter die je elke 2,5 km tegenkomt en als je net niet ver genoeg kunt terugschakelen en moet stoempen kan het vervelend worden....

Eenmaal weer thuis is mijn rechterarm helemaal koud geworden, ik heb mijn mouw opgestroopt gehad om de wond te laten drogen. Later heb ik er nog last genoeg mee, het raakt alsnog ontstoken, het trekt enorm en 't ziet er niet mooi uit, maar nu zit er toch een stabiele korst op en begint Het Grote Jeuken.