Gereedschap

Verslag en beelden BeND Keulen

Gepubliceerd op 09 september 2002 00:00 (141 keer bekeken) 0

Op za 31 augustus en zo 1 september j.l. is de laatste wedstrijd voor het BeND-klassement verreden. Eerder verreden wedstrijden in deze internationale competitie werden gehouden in Peer (België) en het Europese Kampioenschap & Cycle Vision 2002 in Lelystad was ook meteen de Nederlandse bijdrage aan de BeND-competitie.

In het kort:

Zaterdag
- De 1.000 m sprint: Allert Jacobs en John Poot winnen op hun tandem de 1.000 m sprint, Edwin van Vugt zit er vlak achter en Thomas Schott wordt derde.
Bijzonderheden: Er is in eerste instantie nogal wat commotie over de uitslagen want Allert en John staan in de ranglijst ergens onderaan en de rest van de tijden lijken een verzinsel van de computer: op zondag volgt duidelijkheid.

- Vier kinderen doen hun best (500 m en 30 ronden): Jakob Massen is een slagje te groot voor de rest; Saskia Valk en de kinderen Basler; Laura en Lasse.

- De 1 uurs race wordt gewonnen door Thomas Schott (51,74 km); Allert en John volgen (51,53 km) en (ondergetekende) Marco Koedam (51,04) pakt de derde plek.
Bijzonderheden: Ymte Sijbrandij stapt af tijdens de 1 uurs. De eerste tien rijders rijden dik boven de 47 km. Er zijn te weinig Belgische deelnemers, waar waren jullie nou? Carbon is populair. Het Duitse blad Tour gaat van hand op hand want het heeft uitgerekend in z'n jubileumnummer een uitgesproken positief stuk over verschillende snelle ligfietsen.

Zondag
- Criterium (30,5 km, 5 ronden van 6,1 km): Ymte Sijbrandij geeft fietsles en wordt eerste (53,49 km/uur); Allert en John weten Thomas los te rijden en worden tweede (52,93 km/uur); Thomas is toch ook van vlees en bloed en wordt derde (50,06 km/uur).
Bijzonderheden: Ymte Sijbrandij heeft te veel prullen (wij noemen dat prijzen). De ambulances hebben dit jaar niet voor valpartijen gezorgd. Volgend jaar mogen we weer meedoen van de bukfietsorganisatie en omdat we zo lekker snel zijn mogen we zes rondjes rijden.

Voor de verdieping:

Op de zaterdag wordt op een, gedeeltelijk overdekte, 250 meter lange houten wielerbaan gereden. Spectaculair voor zowel toeschouwer en deelnemers. De kombochten zijn namelijk zo steil, dat wanneer je niet voldoende snelheid hebt, je gemakkelijk grip verliest en de bocht kan uitglijden. Hou je het boven de dertig dan is er geen vuiltje aan de lucht. Bij hoge snelheden (rond de 50 km/uur), die relatief makkelijk zijn te bereiken, wordt je in de bochten juist weer blootgesteld aan het centrifuge-effect. Het kan daardoor vooral bij sprints moeilijk zijn om laag in de bochten te blijven. Als hulp zijn op verschillende hoogten lijnen uitgezet tussen de zwarte en rode lijn is het voordelig fietsen, ga je daarboven dan leg je meer meters af dan nodig. Maar hoe hoger de snelheden, hoe moeilijker dat wordt. Als je tijdens een race ook nog eens andere rijders in moet halen dan is dat, wanneer je ver naar de buitenkant van de bochten moet uitwijken, ook een stuk zwaarder fietsen. Als je slim bent haal je dus in op het rechte stuk(je), maar dat lukt natuurlijk niet altijd even goed. Kortom hard rijden op zo'n baan is een aparte discipline maar met een beetje lef ook een waanzinnige kick en een 'moet je hebben gedaan-ervaring'.

Tijdens de 1.000 m is er steeds maar één rijder in de baan. Om een idee te krijgen van hoe hard de tegenstanders rijden moet je met eigen stopwatch meeklokken. Het viel op dat Thomas Schott erg snel was op een onderdeel dat niet zijn favoriete is, hij werd derde. Edwin van Vugt liet, ondanks weinig training, ook een weer technisch goed verzorgde sprint zien, hij werd tweede. Maar Allert Jacobs en John Poot reden op hun tandem de vier ronden zeer indrukwekkend. Zo'n sprint is toch gewoon alles er uitgooien en maar zien waar je uitkomt. Vaak zijn dan in de laatste ronde alle krachten verbruikt en neemt de snelheid zichtbaar af. Allert en John bleven op snelheid en reden technisch goed; onderin de baan en gecontroleerd (geen overbodige lichaamsbewegingen e.d.) en ze werden dan ook eerste.

Aan de hand van het 1.000 m-resultaat worden de deelnemers opgedeeld in twee groepen. De 'slakkengroep' start als eerste met hun 1 uurs en de 'hazengroep' volgt. Voor de uursrace was er trouwens nog voldoende tijd om koolhydraten in te slaan. De catering was weer goed verzorgd en gratis voor de deelnemers.

De één uurs is een zwaar onderdeel zeker op de baan. Stel je voor, meer dan 200 rondjes, in een centrifuge. De tijd wil in het begin maar niet opschieten en als in een roes volgt rondje op rondje. Zelf had ik, samen met wat andere rijders, de idiote ambitie om de 50 km-grens te doorbreken. Aanklampen bij degene die net iets harder rijdt en de vele versnellingen proberen te overleven was mijn tactiek. Na een dramatisch slechte start was ik na de eerste rondes door de supersnelle rijders al weer bijna een ronde gelapt. Uiteindelijk kon ik bij de tandem van Allert en John aanklampen. Maar zij zaten weer achter Thomas Schott aan en die vondt het blijkbaar nodig om zo nu en dan tussensprints te plaatsen van hoog in de 50 km/uur en dat deed voldoende pijn om ze een paar keer te moeten laten gaan.
Op een gegeven moment zag ik dat Ymte Sijbrandij naar de kant ging en er blijkbaar mee moest stoppen. Als Ymte moet stoppen dan betekent dat in dit veld (Thomas en Allert en John zijn vrijwel niet te kloppen) dat de derde plek voor nogal wat verschillende rijders haalbaar is. Nou dat was een extra stimulans voor mij om door de pijngrens heen te bijten en Allert en John niet meer uit het oog te verliezen. Thomas werd eerste, Allert en John tweede en ik kon de derde plek opeisen en ook nog eens die 50 km-grens doorbreken, yes!

Voor de overnachting konden al de deelnemers kamperen op het gras in het midden van de baan. Op zondag was het vroeg op om voorafgaand aan (buk-)racefietswedstrijden het criterium te rijden. Het was zo vroeg dat we met z'n allen over de openbare weg, in plaats van wat fietspaden te moeten volgen, van het Velodrome naar Pulheim reden. Het was eigenlijk best wel koud die ochtend en erg vroeg om meteen hard te moeten fietsen. Maar het parcours is erg fraai met wat heuveltjes en snelle bochten en dat geeft toch weer wat inspiratie na het monotone gejakker op de baan.
De start was weer zeer typisch voor ligfietswedstrijden: vanaf de start meteen zo hard mogelijk weg. Ymte had blijkbaar erg goed geslapen en had natuurlijk ook iets recht te zetten. De tandem ging er vrolijk achteraan en Thomas klampte vast en probeerde te volgen. John Poot vertelde me dat ze in de bocht waar vorige jaar Thomas ten val is gekomen ze erin slaagde om hem nu los te rijden. Ymte was al helemaal los geslagen want hij reed hier met een gemiddelde van ruim 53 km/uur naar de overwinning.
Edgar Leijten en ik bakte Jörg Basler in de laatste meters een poets om hem voor een moeilijke bochtenpartij (diezelfde waar Allert en John, Thomas los reden) links en rechts in te halen en vervolgens heuveltje op voor hem Walter Berger en Franklin Hochstenbach te finishen.

Als je ook eens op de snelle baan in Keulen wilt fietsen dan kan dat. In de komende maanden wordt er één keer per maand op een zondagochtend op de baan getraind. Zie www.speedbikebgl.de voor meer informatie.

Marco Koedam

Beelden http://www.speedbikebgl.de/bendkoeln2002.html
Totaalstand Bend http://www.speedbikebgl.de/bend2002wertung.html
Sfeerbeelden en andere foto's http://www.speedbikebgl.de/galerie.html
Zie ook:

Redactie