Carbon High Racer

Afgelopen zomer in Middelburg langsgeweest bij M5 om bij Bram Moens de Carbon High Racer uit te proberen. Zelf rij ik de Shockproof 559, zie aldaar voor mijn ervaringen daarmee. Nu is de 559 mijn zesde ligfiets maar ik ben na al die jaren nog steeds een beetje verliefd op deze fiets. Ik laat hem tot verbazing van mijn vrouw nog steeds na het fietsen een tijdje in de huiskamer staan om naar te kijken. Daarnaast heb ik op heel wat andere ligfietsen proefgereden maar dit is wel iets totaal anders. De M5 Lowracer (weliswaar met stalen frame) die ik ooit gehuurd heb was snel maar minder snel dan de CHR. Ik denk dat Bram gelijk heeft en dat dit de snelste productiefiets is die gewoon in serie gebouwd wordt, hoewel hij zelf de term 'meest efficiënte' prefereert want snelheid wordt uiteindelijk bepaald door de kracht van de berijder en de omstandigheden. De fiets die voor me klaar stond was al precies op maat, tasje erop met reservebandje en pompje erin en vertrekken maar. Eerst even voorzichtig kijken hoe dat rijdt en wennen aan de fiets maar door mijn ervaring met de Shockproof voelde dat al na 5 minuten vertrouwd. De zithoogte is met 48 cm gelijk aan de Shockproof, de trapas is iets hoger en de wielbasis 20 cm langer. Vanwege de gekozen bouwwijze ligt de stoel van de CHR vlak, voor mij is het verschil niet echt merkbaar want door aanpassingen aan mijn eigen fiets lig ik daarop ook al bijna maximaal achterover. Wat wel enorm verschilt is het gewicht, als je de fiets pakt om mee te gaan fietsen en hem optilt is het bijna schrikken zo licht, een ligfiets die valt in de racefietscategorie. De 28 inch racewielen (700 C) zijn groot, toch flink groter dan de 559 maat en in combinatie met de langere crancks leidt dit tot iets meer hiel-wiel overlap dan ik gewend ben. Maar aangezien ik uit ervaring weet hoe daarmee om te gaan is dat geen probleem. Voor deze wielmaat is het zelfs minimaal door het knappe ontwerp en zeker niet storend als je gewoon op snelheid rijdt. Tenzij je op lage snelheid scherp aan het manoeuvreren bent heb ik nergens last van. Door goed in de bocht te hangen is het verwonderlijk hoe je bochten kunt maken terwijl je gewoon blijft doortrappen.
Dus eerst maar eens rustig langs het kanaal door Walcheren richting Vlissingen waar ik de boot naar Breskens kan nemen om een tochtje door Zeeuws-Vlaanderen te maken en een stukje België mee te pakken. Daar kies ik ervoor om het fietspad langs de kust door de duinen te nemen. Of dat een slimme keuze is gezien de drukte die daar op deze prachtige dag heerst kun je je afvragen, zeker gezien alle werkzaamheden aan, en de staat van, het fietspad. Strandgangers en kinderen bij de duinovergangen en vakantiefietsers die niet op allert staan dwingen je tot een rustig rijgedrag. Remmen, optrekken en veel sturen en manoeuvreren door alles en iedereen heen met af en toe mul zand onder de wielen. Terwijl ik ondertussen ook nog van het uitzicht op de zee en het strand geniet, maar snelheid zit er niet in, wel is het een ultieme test of je op de CHR ook nog praktisch uit de voeten kunt. Het antwoord is ja; hiermee durf ik ook door het verkeer in de spits zelfs in een fietsonvriendelijke stad als Antwerpen. Dus na een tijdje verlaat ik de duinen en besluit de kust te volgen op een relatief rustigere binnenweg, langs Kruishoofd en via Cadzand Bad naar Knokke. Daar is het ook nog wel hollen en stilstaan door alle verkeer, campings en cafés maar gaat het al een stuk sneller. Dan merk je wat het verschil in gewicht doet voor een fiets als je zelf redelijk in vorm bent, optrekken en afremmen gaan veel vlotter door de combinatie van minder kilo's en een superstijf frame. En ondanks het stijve frame qua torsiekracht is de CHR door zijn in, dit geval niet extreem stijve, grote wielen met 9 bar in de 25 mm bandjes en toch wat flex in het Carbon gewoon comfortabel te noemen. Ik vermoed dat dat met Carbon spaakwielen een stuk minder wordt, maar dan ga je uitsluitend voor pure snelheid. Dus ook in het gewone verkeer is de fiets een genot om te rijden. Na in Knokke een bruiswater en een espresso genuttigd te hebben besluit ik om landinwaarts te gaan en rij ik langs Sint Anna, Waterlandkerkje en Schoondijke weer naar Breskens waarbij ik de stadjes mijd en zoveel mogelijk over de oude binnendijken rij. Daar kan de CHR echt los, ik vermijd ook als het even kan de fietspaden, het is er rustig en ik geef gas. Ik ben nu al aardig vergroeid met de fiets en zoek eerst mijn kruissnelheid. Die ligt op 37-38 km, er is wat wind en ook nog eens grotendeels mee. Op mijn eigen fiets rij ik bij deze inspanning 32-34. Als ik dan besluit om gas te geven wordt het echt een 'kick in the ass' die de fiets je geeft. Vlot ga je over de 40 en op het maximum dat ik voor nog verantwoord vindt zit ik op 45-47. Een snelheid die ik goed kan volhouden gedurende een uur of anderhalf, ik schat op zo'n 80 % van mijn max. De fiets ligt als een blok op de weg met je gewicht perfect tussen de wielen en je concentratie en alertheid stijgen evenredig mee. Je wilt geen modderkluit of ander obstakel raken en medeweggebruikers hebben niet door hoe hard je gaat dus vooruit kijken en inschatten wat veilig is. Als op een breed tweerichting fietspad een wat ouder stel me tegemoetkomt hoor ik in het voorbij gaan de vrouw misprijzend tegen haar man zeggen "T'is nie normaal". En in stilte geef ik haar gelijk, het is ook geen normale fiets maar het is de ultieme racemachine waar je ook nog gewoon normaal gebruik van kan maken. Ik vrees dat die enorme grijns op mijn gezicht ook niet bijdroeg aan 'normaal' overkomen. Als ik uiteindelijk blij Slijkplaat weer aan de kust ben en richting Breskens ga merk ik dat tegenwind door de vlakke lighouding minder grip op je heeft, minder nog dan op mijn eigen fiets maar door het plezier van de inspanning en de kick van de snelheid ben ik niet meer echt objectief. Als ik na het boottochtje weer in Vlissingen ben en rustig naar Middelburg rij laat ik alles nog eens de revue passeren. Bij het inleveren van de fiets vraagt Bram wat ik er van vond, ik antwoord dat ik één nadeel aan de fiets heb kunnen ontdekken, de CHR is te snel! Hierna is alles langzamer! Inderdaad de meest efficiënte fiets die je gewoon zo kunt kopen vermoed ik. Ben ik nu om en aan het sparen om de Shockproof de deur uit te doen? Bram vroeg zich af of ik daar nog wel op zou willen blijven fietsen, maar dat is hierdoor niet veranderd. Niet alles wat je zou willen moet je onmiddellijk uitvoeren, ik heb een puike fiets waarmee ik al heel veel lol heb. De CHR verdient het om bereden te worden en is geen fiets die te veel stil moet staan. Op dit moment ligt het niet aan de fiets maar aan mij dat ik er niet op ga rijden, de tijd die de fiets verdient om er in te stoppen ontbreekt me. Ik heb ook nog de tandem met mijn dochter die speciale aandacht vraagt en waar we ook vaker mee zouden moeten fietsen. Zij is afhankelijk van mij daarin en eigenlijk kan ik haar de concurentie van de CHR niet aandoen. En de Shockproof blijft de tweede beste fiets die ik ken, inmiddels helemaal eigen gemaakt aan mij en ook een genot om op te rijden. Maar wat mijn tot werkelijkheid geworden droomfiets is, dat is me inmiddels wel duidelijk. Snel, veelzijdig en geschikt voor praktisch gebruik, daar is geen woord Spaans bij.

In augustus 2013 besloot ik om een te koop staande M5 Carbon High Racer over te nemen. Het was een exemplaar uit 2009 waar in vier jaar tijd 2.000 kilometer mee was gefietst. Nu, in november 2015, staat er bijna 14.000 km op de odometer.

De overstap van mijn vorige (en eerste) ligfiets - een RaptoBike low racer - naar de M5 CHR vergde een korte gewenperiode. Het gebruik van de duimremmen en het grotere voorwiel waarmee de bochten wat ruimer genomen worden, vielen daarbij het meeste op. Natuurlijk viel de snellere acceleratie ook op. Die grote (622 ETRTO) wielen met 25mm banden geven een stabiel weggedrag. De ligging is hoger maar niet zo hoog als bijvoorbeeld een Nazca Gaucho. Je ligt wat meer tussen de wielen, maar hebt wel een veel beter zicht dan een lowracer of een midracer. Dat levert direct een veiliger gevoel op.

M5 is erin geslaagd om een stijve fiets te maken die toch comfortabel rijdt. Het carbon doosframe zorgt voor de stijfheid, en de lange wielbasis en grote wielen zorgen voor het comfort. Het Ventisit matje en de 25mm banden vergroten dat comfort nog net iets meer, zonder ten koste van de stijfheid te gaan. Alleen op slecht wegdek wordt het bijna ontbreken van enige vering direct duidelijk en gaat de snelheid er vanzelf wel uit. Overigens kunnen er vanwege de nauwe vorkbreedte geen nog bredere banden gemonteerd worden. Ook normale spatborden kunnen er niet op. Dat is een nadeel, maar met een eenarmig spatbordje vóór is het vies worden enigszins tegen te gaan.

De M5 Carbon High Racer is een veelzijdige fiets. Dat blijkt uit de verschillende doeleinden waarvoor de fiets wordt gebruikt. Sommigen gebruiken de CHR als wedstrijdfiets, anderen als langeafstandsfiets (brevetten) of als woonwerkfiets. Ik gebruik de fiets voor touren, trainen en soms zelfs als trekkingfiets (met complete kampeerspullen aan boord). Alleen bij slecht weer of afstanden langer dan ca. 200 km pak ik de Quest. Dat geeft wel aan hoe goed de open ligfiets mij bevalt ten opzichte van de velomobiel, maar dat is natuurlijk een persoonlijke voorkeur.

Als - relatief ten opzichte van overige fietsers - snelle open ligfietser vind ik veiligheid van groot belang. Om goed gezien te worden, rijd ik o.a. permanent met verlichting aan. Om ook bij langere afstanden voeding voor de verlichting te hebben, is het voorwiel voorzien van een Son 28 naafdynamo. Met de B&M Luxos U voorop kan ik in het donker zelf zeer goed zien, en dat geeft veilig open ligfietsen een extra dimensie. De U staat trouwens voor USB, dus apparaten zoals een GPS (ik gebruik de Garmin Oregon 600) kunnen met verlichting aan tegelijk gevoed worden.

Bij veiligheid hoort wat mij betreft ook goed kunnen sturen in krappe bochten. De M5 CHR is daar standaard niet goed in omdat de trekkende ketting inclusief de retour alleen via de geleiderol en -buisje onder de stoel met achterwiel en trapstel in verbinding staan. Dat is efficiënt, maar niet praktisch. Gelukkig zit in de balhoofdbuis een mogelijkheid om een boutje te draaien voor montage van een geleiderol voor de retourketting, waardoor dit probleem makkelijk opgelost wordt.

Tijdens een kampeerfietsvakantie hangen er twee Banana M tassen van het bekende ligfietstassenmerk aan het stoeltje. De bidonhouders verhuizen daarvoor naar schouderhoogte aan de achterzijde van het stoeltje. De banaantassen hangen dan strak met de middelste en voorste lus over de stoel, en met de achterste lus aan een haak die via enkele strips aan de neksteunbevestiging is vastgemaakt. Dit gaat allemaal net goed, het houdt niet over maar mede door het ontbreken van tasafhouders en andere bagagedragers blijft het gewicht beperkt tot ca. 12 kilo fiets (inclusief naafdynamo e.d.) en ca. 12 kilo complete kampeerset. Zo'n laag totaalgewicht klimt en accelereert wel zo prettig.

Samengevat is de M5 Carbon High Racer voor mij een fijne fiets, want snel, efficiënt, praktisch (te maken) en veelzijdig inzetbaar.

Foto's van mijn M5 Carbon High Racer zijn te zien in dit fotoalbum.