Concept Trike

Vanaf het moment dat ik de eerste foto’s van de Challenge Trike zag wilde ik dolgraag een ritje maken. Afgelopen zondag op de Nationale Ligfietsdag kwam mijn kans. Al ruim van te voren had ik bij Jos Hendriks van Ligfietser.nl de trike gereserveerd voor de zondag. Ik ging samen fietsen met een vriend, die als beginner op de Flevobike Greenmachine van start zou gaan. We hadden ons ingeschreven voor de ochtendetappe van de beginnertocht.

Mijn eigen fiets is sinds zo’n anderhalf jaar een ICE QNT (ook een driewieler dus). Deze fiets is door ICE speciaal verlengd om mijn lengte van 2.02 meter te accommoderen. Ik ben erg tevreden over deze fiets, en was erg benieuwd hoe de Challenge Trike zou fietsen, en vooral hoe het stuurgedrag van de fiets zou zijn. Bij het passen bleek helaas dat de fiets niet geheel op mijn lengte kon worden afgesteld; ik kwam zo’n centimeter of 4 neuspijp tekort. Uiteraard is dit geen probleem voor lange mensen bij aanschaf want een langere neuspijp wordt door Challenge volgens mij geleverd. Daarnaast vond ik het zitje niet prettig. De eerste test meters vertelde mij dat mij waarschijnlijk een grotere zitting beter zou passen. Ik vermoed dat er nu een middenmaat stoel op de Trike was geplaatst. Het is dus belangrijk dat de lezers van deze ervaring rekening houden met het feit dat de fiets mij niet optimaal paste. Echter denk ik dat mijn ervaringen wel een goede indicatie zijn voor wat de fiets kan en niet kan.

“Looks”
Smaken verschillen hoor je vaak, maar volgens mij is er geen twijfel over de Challenge Trike. Het is een schitterende fiets om de te zien, met een mooie stoere lijn. De oplossingen rond de stuurinrichting zijn bovendien erg inventief en mooi. De kleur was diep paars. Koop je deze fiets, en zeker in deze kleur, dan zeg je als berijder zeker “hier fiets ik!”.

“Zitpositie”
Ik denk dat het geen probleem moet zijn om voor veel verschillende maten en posturen een goede zitpositie in te stellen op de Trike. De ergonomie is goed, je handen vinden heel natuurlijk de twee “stuurknuppels”. Want de Trike heeft zogenaamde directe besturing: de handvaten staan in directe verbinding met de “balhoofden”. Bij de Trike zijn het niet echte balhoofden maar is een constructie gemaakt met verschillende lagers. Op de fiets- en wandelbeurs heeft Paul van Challenge mij uitgelegd waarom voor deze oplossing was gekozen. Dat is hier nu niet relevant, maar het is wel een elegante, oersterke constructie. Op de plaatjes die ik van de Trike had gezien kreeg ik de indruk dat je vrij laag bij de grond zat. Dat is echter niet het geval, mijn ICE stoel is zeker 3-4 cm lager geplaatst dan op de Challenge. Dit geeft het gevoel dat je een beetje op de “bok” zit.

“Handling”
Okay, hoe fietst het? Het rustige tempo van de tocht gaf me goed de gelegenheid te wennen aan het stuurgedrag. Want inderdaad daar moet je aan wennen. Ik was al gewaarschuwd door Marcel dat het stuurgedrag heel direct was. Maar direct is niet het goede woord. Direct impliceert dat een kleine beweging van het stuur (of de “stuurknuppel”) meteen een reactie van de wielen geeft. Maar dat is niet zo. Je moet eerst als het ware een punt over voordat de fiets reageert, maar dan gaat ie ook! Met andere woorden je moet goed oppassen dat je niet te grote bewegingen maakt want dan kan je zo dwars op de weg staan. Mijn ICE heeft ondanks zijn indirecte besturing* een veel directere reactie op een stuurbeweging, en bovendien erg gedoseerd.
Een ander aspect dat me opviel was dat de fiets stuurt als slechts een van beide (onafhankelijke) remmen wordt ingeknepen (“brake steer”). Knijp je in de linker rem, gaat de fiets naar links, knijp je in de rechter rem, stuurt de fiets naar rechts. Op zich geen groot probleem, maar het geeft aan dat het stuurgedrag van de Trike nog niet is uitgebalanceerd en nog wel aandacht behoeft. Dan blijkt dat het bouwen van een driewieler toch iets anders is dan het bouwen van een tweewieler. ICE bouwt driewielers sinds 1986 en wordt alom geroemd om het stuurgedrag van hun producten.
Op driekwart van de tocht werd de gelegenheid geboden voor diegene die even wilde “racen” om een extra lus in de tocht te lassen. Dat gaf mij mooi de gelegenheid de snelheidpotentie van de Challenge Trike te beproeven. Onder andere fietste ik daar op met Sjef Buiks op zijn Baron X-low. De Trike voelde echt snel aan, rap optrekken en goed op snelheid te houden. Sjef zei dat hem de snelheid van de Trike “niet tegenviel”. Okay, de low racers zullen echt niet tot het gaatje zijn gegaan, maar ik kon aardig in hun kielzog blijven. Bovendien ging ik ook niet tot het gaatje. Er zaten een paar lastige, onoverzichtelijke bochten in dit deel van de tocht, en eens te meer bleek dat het stuurgedrag van de Challenge je hier snel voor verrassingen kan doen staan. Stuur je iets te nadrukkelijk dan ga je te scherp de bocht in en gaat het binnenste wiel zo omhoog. Bovendien speelt je hier de hoge zitpositie parten; het zwaartepunt is te hoog en voor je het weet kun je naast je fiets belanden. Een harde zitschaal wordt vaak geprefereerd boven een gaaszitting juist op snelle fietsen. Maar mijn ICE gaaszitting houdt mijn achterste veel en veel beter op zijn plaats in snelle bochten dan de harde zitschaal op de Challenge Trike. Op mijn eigen fiets kan ik mijn gewicht echt gebruiken om met hoge snelheden door bochten te gaan; op de Challenge moest ik alle zeilen bijzetten om gewoon op mijn stoel te blijven zitten.

“Comfort”
De Challenge Trike is ongeveerd. De Challenge Trike is gemaakt van dikke aluminium “buizen”, en heeft een harde zitschaal. Met de lekker hard opgepompte banden (volgens mij Continental banden van 40 mm) geeft dat een strak gevoel op glad asfalt. Op wat minder vlak wegdek levert dat echter wel getril en gehobbel op. Dit blijft vind ik wel binnen de perken; zelfs op schots en scheef liggende klinkers kan je gewoon lekker door blijven trappen en blijf je gewoon op je stoel zitten. Ik denk met Marathon racers op 5 bar dat je nog een betere balans kunt vinden tussen snelheid en comfort. Overigens is mijn ICE ook ongeveerd. Echter is dat een fiets van staal en “hangt” het zitje als het ware tussen de voorwielen en het achterwiel. Dat geeft, zeker met mijn verlengde frame, een beter comfort. Dit frame is natuurlijk wel minder stijf, zodat de energieoverbrenging op de Challenge Trike beter is geregeld.

Conclusie
De Challenge Trike is een prachtige fiets waarop je heel snel vooruit kunt. Het stuurgedrag vraagt gewenning en is niet zo uitgebalanceerd als je zou verwachten. Ik hoop dat Challenge hier in de toekomst nog wat aandacht aan besteedt want dat verdient deze fiets. Een ieder die een driewieler overweegt moet zeker een proefrit op de Challenge Trike gaan maken.
Plus-en: “looks”, laag gewicht, innovatieve oplossingen, snelheid.
Min-en: stuurgedrag, met name in bochten, relatief hoge zitpositie.

*Op mijn ICE zit indirecte besturing. Daar is sprake van een stuur dat vastzit aan een stuurpen die via lagers roteert om een pen in het frame. Aan het stuur zitten twee stuurstangen vast die naar de twee wielen gaan en daar de wielen laten draaien op twee conventionele balhoofden.

Na ongeveer 2000 Km trapplezier op mijn Trike XT van Challenge dan hier toch enkele ervaringen van een nieweling in het ligfietsgebeuren. Al sedert enkele jaren volg ik met plezier het wel en wee van ligfietsers over de hele wereld. Drempelvrees en kostprijs zijn bij de aanschaf van zo'n hebbeding, nog niet gesproken van "waar koop je nu zo'n fiets" en ook niet van het overhalen van je halve trouwboek om zo'n droom waar te maken, een belangrijke factor om goed de voor en na's naast elkaar te leggen. Uiteindelijk viel de keuze op een Trike. In deze relatief kleine wereld in het ligfietsgebeuren zou je zo zeggen dat de keuze niet moeilijk is. Niets is minder waar. Vooreerst de ervaringen van de kenners lezen. Kostprijs is ook niet onbelangrijk en een testritje maakt de beslissing ook iets gemakkelijker zou je denken. Bleven er twee serieuze kandidaten over: ICE QNT en SCORPION van HP Velotechnik. Komen op dat moment net niet die eerste foto's van de Trike van Challenge op het internet! Het was liefde op het eerste gezicht en dan mag ik gerust zeggen dat de rede er weinig aan doet om een beslissende keuze te maken. Na een aanvraag om een testrit te maken op deze Trike van Challenge, bij De Ligfiets in Gent, en na het lange wachten op een testexemplaar, trok ik naar Gent voor een allereerste ligfietservaring. Fietsen is mij niet vreemd (dagelijks woon/werkverkeer met 18 Km heen en 18 Km terug, in weer en wind) 's winters met de MTB en 's zomers met de racefiets. Een tweetal collega's die op het werk het ligfietsen op de kaart hebben gezet versterkten mij ook om deze stap te zetten.
Hoewel de Trike erg zenuwachtig reageerde bij mijn testrit, pas geleverd de avond voordien en nog niet helemaal afgesteld, was ik toch wild enthousiast. Hij was sneller dan verhoopt en de kuip paste mij als gegoten. Trike'je besteld en begin Juli mocht ik als novice in de gemeenschap der ligfietsers binnentreden. Het moet gezegd worden: ligfietsen leer je niet in één dag (zelfs niet met een Trike). Meer zelfs, na de aanpassingen van de Trike op mijn lichaamsbouw diende ik achteraf de fiets nog verder af te stellen naar eigen wensen. Maar het resultaat mag er zijn na deze inrijperiode. De Trike is snel (geen QUEST hoor) maar een gemiddelde snelheid van 30 Km/uur is geen overdrijving tijdens de week. OK, hier in de Westhoek langs de boorden van de rivier de IJZER zijn er geen heuvels, maar er is zelden een dag dat er geen wind is. En vlak bij zee kunnen de kenners beamen dat het hard kan waaien. Langere tochten zijn puur fietsplezier. En aangezien het ligfietsgebeuren in de streek bijna onbekend is, moet je maar tegen de starende blikken kunnen. Echte wielerfanaten komen dan ook menigmaal nieuwsgierig kijken, niet zozeer omdat ze zich willen bekeren maar eerder voor de concurrentie. Familie en vrienden zitten dan eerder met vooroordelen, maar ik denk dat jullie deze "veroordelingen" ook wel kennen.
Veel aanpassingen heb ik niet hoeven uit te voeren. Tweemaal de buis met trapas wat verder uitschuiven totdat ik net goed lag op de Trike. De tweede maal was dit toch na 500 Km op de teller, maar nu voelt het gewoon lekker trappen. Bagagedrager heb ik gewoon hier in de groothandel gekocht en niet van Challenge (kostprijs weet je!), een lichtgewicht aluminium drager goed voor 25 Kg. Deze voldoet mij uitstekend. Zonder spatborden is de Trike bij regenweer een belevenis op zich. Vooreerst krijg je een volledige douche van de voorwielen bij elke bocht en ten tweede een haarspoeling van het achterwiel. Als shampoo al het lekkers van onze landbouwwegen in de streek. Dus achteraan maar een spatbordje voorzien, vooraan wil ik momenteel niet torren aan de look van mijn Trike. Ook de stuurinrichting diende ik wat bij te stellen (wat probleemloos kan bij de XT-versie). Dit diende wel nauwkeurig te gebeuren maar uiteindelijk kreeg ik de zwabberbeweging er uit. Dit zorgde voor rechtlijnig fietsen. Na enige tijd hou je zo ook minder krampachtig de stuurknuppels in de hand, wat alleen maar de funwaarde verhoogd. De Trike stuurt inderdaad zoals in een aantal commentaren vermeld, direct. De minste beweging aan de stuurknuppels geeft een onmiddellijke reactie. Na verloop van tijd leer je daar zelfs gebruik van te maken. Zelfs het naar links draaien van de fiets bij enkel links remmen of omgekeerd rechts, laat toe om met een hoog fungehalte de scherpste bochten te nemen. Laat mij toe om ook eerlijk te zeggen dat wat meeleunen in de bocht echt noodzakelijk is om de drie wielen op de grond te houden, maar eenmaal deze bemerkingen indachtig kan je makkelijk zelfs scherpe bochten aan + 30 km/uur nemen.
Om af te sluiten: ons fietspadennet in België is op de meeste plaatsen belabberd tot slecht. Hoewel er links en rechts, een bescheiden verbetering is. Een goede verstandhouding ligfietser/automobilist zijn van onschatbare waarde. Het dient gezegd: de meeste autobestuurders zijn voor een Trike behoorlijk attent. Breedte van de fiets heeft er waarschijnlijk wel iets mee te maken. Daarbij heb ik ook wel behoorlijk defensief leren fietsen. Let's challenge the Trike!

afgelopen een weekend de Trike gehuurd. Ik heb 8 jaar geleden een Speedliner Blue Glide gekocht en daar zo'n 9000 km op gereden. In de tussentijd ook nog even een M5 20/20 gehad. Met een trike had ik echter nog nooit gereden.
De eerste indruk is erg positief; wat ziet 'ie er mooi uit. Dat kwam, behalve door de mooie lijnen, ook doordat deze huurtrike niet voorzien was van spatborden; het nadeel daarvan ondervond ik al gauw toen we eenmaal buiten Dordrecht belandden...
Het sturen ging al snel goed; ik was voorbereid op een gewenningsperiode vanwege het hele directe sturen, maar dat viel erg mee. De snelheid viel me niet mee; zodra we een beetje wind tegen hadden werd het al gauw "werken". Terugschakelen en toeren blijven maken dus, maar erg hard leek het niet te gaan. We hadden behalve de Trike ook een Hurricane gehuurd, en die ging toch echt een heel stuk gemakkelijker vooruit. Dat verschil vond ik best groot.
De Trike brengt wel een glimlach op je gezicht; het lage zitten, het directe sturen, het onderstuur zodat je niets voor je hebt, de stabiliteit, ook als je bijna stilstaat; het is gewoon een hele andere manier van fietsen.
Zou ik er een kopen? Ik weet het niet; ik ben wel een grote fan van snelheid (meer meters met minder moeite). Als ik dat bedrag te besteden zou hebben zou ik eerder bij een Hurri SL of een Fujin uitkomen. Maar ik heb wel veel lol gehad op de Trike.

Hoi beste ligfietsers, hier volgt een tweede rijervaring betreffende de Trike XT van Challenge. Ondertussen is deze “trapmobiel” een dikke 30 maanden in mijn bezit en hebben we samen de 10000 Km overschreden in goede en kwade dagen. Mijn werkgever beslist dikwijls anders over mijn voornemens en omwille van den brode heb ik dit jaar veel in het buitenland vertoefd zonder mijn trapros. Vandaar mijn bescheiden kilometerstand. Voor de boekhouders onder ons: dankzij de hele fijne samenwerking met Paul van Challenge relatief weinig onkosten gehad. Eénmaal nieuwe ketting en een nieuwe set tandwielen achteraan. Op onze typische “Vlaamse wegen” lees: bij tijd en wijle “Parijs-Roubaix toestanden” ben ik er in de lente toch in geslaagd om één van de velgen stuk te rijden. Deels door de duisternis waarin ik me ’s morgens naar het werk begeef en deels door onvoorziene hindernissen op het woon-werkparcours. Gevolg een onbedaarlijk trillen van het rechterwiel. Als bezitter van een ligfiets en een acuut gebrek aan enthousiaste en dichtbij ligfietshandelaars was ik niet bang om zelf de handen uit de mouwen te steken. Ik denk dat ik ondertussen elk onderdeel van de Trike al eens uit elkaar heb gehaald. Al was het maar omwille van het onderhoud of de smering. Niettemin het euvel bleek onherstelbaar. Dankzij Paul van Challenge zitten er ondertussen twee nieuwe wielen op mijn fietskleinood en is het trapplezier terug hersteld. Ondertussen al een paar keer bij de noorderburen rondgetoerd. Eind augustus in Zeeland. Nu denk je dat in de bakermat van de ligfietswereld men daar toch al een ligfiets gewoon is. Niets is minder waar, ik kreeg daar nog meer verbaasde blikken dan hier bij ons in Vlaanderen. Onze fietsroutes liepen daar over een aantal sluizen maar bleek nu dat de Trike van Challenge netjes past om over elke sluis te rijden. Dus geen QNT van Ice-Trike nodig. Gewoon pure fun en de starende blikken van ontelbare bukfietsers. Ook de fietspaden zijn een hemel op aarde maar wee je gebeente als je dan toch eens met de auto de weg moet delen. Wat is een automobilist bij jullie “niet fiets-minded”. Wat de fietsknooppunten in Zeeland betreft dan kan men best eens op stage komen in Vlaanderen. Zonder kaart lukt het bij jullie niet, maar jullie fietspaden doen snel alle leed vergeten. Wat de Trike betreft. Nog altijd de eerste remblokjes erop. Als weekend MTB-liefhebber weet ik natuurlijk om te gaan met een rationeel gebruik van de remmen. Maar deze mechanische schijfremmen van AVID voldoen mij ten zeerste. Mijn gemiddelde snelheid tijdens de tot nu toe 10000 Km lange plezierrit ligt in de zomermaanden toch rond de 30 Km/Hr met weekpieken van 32 à 33 Km/Hr (afhankelijk van de wind in ons platte Vlaanderenland dicht bij zee). In de wintermaanden moet je toch rekening houden met een rendementsverlies van rond 10%. Dus daar is mijn streefdoel telkens 27,5 Km gemiddeld halen over een hele week. Ik bevestig dat dit tot nu toe al telkens is gelukt! Misschien helpt het opleggen van deze cijfers aan jezelf, toch om je grenzen af en toe te verleggen. Wat lonkt de wagen als het sneeuwt, waait en vriest. De 46jaren knagen aan mijn botten bij het bestijgen van mijn ligfiets en hup daar gaan we. Na minder dan één kilometer en volop in gevecht met de elementen is er daar de voldoening van het gestaag trappen in soepele tred al liggend naar het werk te fietsen. Menig ochtend geniet ik toch maar van eenzaam langs de wegen, volop genietend van de natuur te sporten al liggend op wat tot nu toe mijn beste fiets is: de Trike van Challenge.