Rapido

Op cycle Vision 2000 een tweedehands exemplaar gekocht.
De fiets is opvallend comfortabel door de (elastomeer) vering.
Vooral bedoeld voor de langere afstanden, maar toch ook nog redelijk in de stad. (wel een ruime draaicirkel door ketting onderlangs) h.g. Arybert

Hele snelle en comfortabele racer. Eigenzinnig ontwerp met een enkelzijdige voor- en achterwielophanging. De hele grote draaicirkel maken de fiets wat minder geschikt voor stadsverkeer. In vergelijking met een M5 Lowracer is deze fiets comfortabeler, mede vanwege de achtervering. Het stoeltje is vrij lang, wat de fiets minder geschikt maakt voor kleinere berijders. Voor mij is het een scheurijzer eerste klasse.

Ik ben zo'n 2 jaar geleden aan deze fiets gekomen via een vriend die een poos bij Flevobike gewerkt heeft. Flevobike had deze Rapido nog staan, mijn vriend zag er wel wat in, maar vond de wendbaarheid uiteindelijk toch een te groot probleem. Aanvankelijk vond ik het ook bezwaarlijk en aangezien ik meer ligfietsen heb gebruikte ik hem alleen op mijn vaste "test"-parcours met weinig bochten, snel asfalt en 23 km lengte. Deze route gebruik ik om fietsen onderling te kunnen vergelijken en om te zien hoe mijn conditie is, kortom lekker scheuren en alles uit de kast.
Eerste wijziging (tip van Rutger, bedankt) was de slecht te bedienen remhandel te doorboren, schroefdraad erin tappen (M6) en er een stukje tapeind doordraaien. Nu kan ik remmen met beide duimen, dus meer kracht zetten en bovendien veel sneller remmen zonder misgrijpen. De trommelrem op het voorwiel remt voldoende en is goed doseerbaar naar mijn smaak. Ik vind het wel prettig dat ik het wiel niet kan blokkeren. Op een gegeven moment besloot ik om de ketting bovenlangs te geleiden, jammer dat ik in het frame moest boren, waar gehakt wordt vallen spaanders. Eerst was ik héél erg tevreden over de veel betere wendbaarheid. Als ik de verschillende foto's bestudeer heeft de Rapido de kettingloop het ongunstigst langs het voorwiel van alle lowracers, dit komt denk ik vooral door de lage plaatsing van de crancks dan bv. M5 en de lagere zithoogte t.o.v. de Baron. Na ook nog een aluminium dragertje aan het stoeltje gepopnageld te hebben, kon ik ook Radical bananetassen (maat M) meevoeren. Helaas is de constructie niet al te sterk, dus ik kan geen zware boodschappen meenemen, spijtig....
Toen ik dan ook een vriendin 65 km ver kreeg, reed ik daarnaartoe op mijn tweedehands Condor. Deze is wendbaar, extreem stabiel, uiterst comfortabel en ik kan ontiegelijk veel meenemen in (alweer) Radical bananetassen, deze keer maat L, met de handige kaartvakjes, waar ook energierepen en een extra bidon inpassen. Ik kreeg door de lange tochten wel in de gaten dat ik bij tegenwind heel hard moest werken en ging Condor en Rapido vergelijken op mijn testparcours. Eerst de computertjes goed geijkt natuurlijk, de Condor bleek maar liefst 10% te langzaam afgesteld, geen wonder dat de vorige eigenaar niet tevreden was....De kruissnelheid met rugwind liep niet zo ver uiteen: Condor 32 km/h, Rapido 35 km/h. Dat viel me erg mee. Echter, bij tegenwind ging de kruissnelheid op de Condor compleet onderuit, terwijl ik op de Rapido nauwelijks langzamer ging. De gemiddelde snelheid voor de Condor toch nog een verdienstelijke 30 km/h, met de Rapido 34. Mijn kracht en conditie is in de loop van de tijd behoorlijk toegenomen want in het begin ging ik helemaal niet zo geweldig snel op de Rapido. Iets van 28 km/h, als ik me goed herinner.
Doordat ik vaak lees en hoor dat de kettinggeleiding bovenlangs toch nogal wat energie kost heb ik vandaag de oude configuratie hersteld. Een van de M8 bouten van de kettinggeleidewielen bleek verbogen te zijn; daar komt dus nogal wat kracht op. Ik durfde het nu ook aan, omdat ik me nu prima vertrouwd voel met hoge snelheden vlak boven het asfalt en de reacties van de Rapido goed ken.
Ik merkte direct dat de kruissnelheid nogal wat hoger lag: 38 km/h! Regelmatig zat ik zelfs boven de 40. De winst in de gemiddelde snelheid is al behoorlijk: 35,8km/h. Dat moet nog wat sneller kunnen, want ik kwam vandaag een paard achterop op het fietspad en die houden helemáál niet van laag langsflitsende gevallen met snel rondmalende benen. Dus héél voorzichtig inhalen.
Sja, de wendbaarheid is natuurlijk niet al te best maar in vergelijking met mijn beginnersgestuntel gaat het nu fantastisch. Ik kom vlot een krappe bocht door zonder dat de ketting eraf vliegt of dat ik omval (wat dus wel gebeurde toen ik de fiets nog maar net had). Die ketting laat ik dus voortaan lekker naast het wiel. Als ik de ketting zoveel mogelijk op het grote blad laat, scheelt dat overigens al behoorlijk, de ketting is dan gewoon wat verder van het voorwiel af. Na de bocht terugschakelen naar het kleine blad om weer op gang te komen. Nee, ik ben geen held in de bochten, het advies ergens op deze site van een Zephyr-rijder om de fiets plat te leggen in de bocht durf ik (nog) niet op te volgen. Met mijn 40 jaar wordt ik toch wat voorzichtiger.
Qua comfort is er niets te klagen, het zitje ligt heerlijk en de vering is voldoende om harde klappen op te vangen, ik ben nog geen ligfiets tegengekomen waarbij je zolang achter elkaar door kunt fietsen.
Qua rijgedrag is er een minpunt: bij klinkerwegen heeft het eenzijdig opgehangen(!) achterwiel de vervelende neiging te gaan dribbelen, soms zó erg dat de achterkant uitbreekt. Ik heb dat altijd tijdig op kunnen vangen maar het is wel even schrikken.

Afgezien daarvan zijn de beide monovorken voor en achter geniaal, echt heel bijzonder en bij lekken of vervangen van de banden heel fijn. Flevobike laat hiermee weer duidelijk zien een voorloper te zijn, een (wel stijver uitgevoerde) mono-achtervork wordt hopelijk nog eens een normale verschijning op nieuwe ligfietsmodellen. Bij een andere innovator, Derk Thys, zag ik onlangs een prototype roeifiets waarbij de hoofdframebuis gewoon rechtdoor liep naar de achteras. Het achterwiel was een beetje schuin geplaatst om toch op het goede punt contact met de weg te maken. In principe (er zijn wellicht geen "zó van de plank" onderdelen beschikbaar)is dit zelfs eenvoudiger dan de standaard achtervorken en het is minstens net zo stijf. De lange ligfietskettingen kunnen wel een beetje schuin gaan toch?
Voor de toekomst heb ik mijn zinnen gezet op een staartpunt, eentje waarmee ik ook wat bagage in mee kan nemen.....Dat, en blijven trainen is voorlopig de enige manier om nóg sneller te gaan. De versnellingen (2x7) nog iets dichter bij elkaar zou ook comfortabel zijn, maar helaas bleken er bij navraag weinig mogelijkheden te zijn om hier wat aan te doen.

23-07-'03: Ik heb besloten zelf een staartpuntje te maken. Lees en bekijk de foto's hier http://www.ligfiets.net/zelfbouwer/printproject.php3?id=1372&project_nr=74
Geweldig veel voordeel bij zij- en tegenwind! Onderweg krijg ik nog meer leuke reacties dan voorheen; vooral jongeren vinden het een hele "coole" fiets. Er is ook een nadeel bij alle snelheidsverhogende maatregelen: ik moet veel vaker afremmen merk ik vóór, en nog beter opletten óp onoplettende medeweggebruikers die nog niet kunnen bevatten dat een fiets op peuterhoogte zo snel op ze afkomt. Te vaak merk ik dat men me van afstand wel gezien heeft, maar dat ze toch nog schrikken als ik het volgende moment al bij ze ben. Mede daarom heb ik helm en staartpunt voorzien van retro-reflecterend materiaal en ik heb ook maar een luid belletje gemonteerd om niet steeds te hoeven roepen. Ik verwacht dat ooit de lowracers zó talrijk zijn dat iedereen er rekening mee houdt dat men ze tegen kan komen. Net zoals paarden allang niet meer nerveus worden van een auto...

17-10-2003: De Rapido is nu met afstand mijn meest favoriete ligfiets. Ik leg nu vaak lange tochten af,(ca 100km) alleen of met de Huneliggers en dan is het echt genieten van de hoge kruissnelheid(er wordt fors getrapt door de Huneliggers) en de geringe gevoeligheid voor tegenwind. Dankzij de bagage-stroomlijnpunt kan ik nuttige zaken meenemen, zoals boterhammen, energierepen en fruit, gsm, plak en reparatiespullen, batterijverlichting, vouwbanden, binnenbanden, regenjack en de 2-literse camelback. De punt lijkt redelijk bestand tegen een crash, maar echt hard onderuit ben ik nog niet gegaan : )
Een poosje geleden heb ik de trapasbuis laten veranderen door Velomobiel. De trapperas is nu een flink stuk hoger, zodat ik iets aerodynamischer ben en de wendbaarheid is ook wat beter door een gunstiger kettingloop. Ik moest even doorzetten (spierpijn) maar ik ben nu helemaal gewend aan deze houding.
Nu zou ik eigenlijk nog wat willen doen aan de trommelrem. Hierboven schreef ik dat ik die voldoende vond, maar door een paar noodstoppen merkte ik dat deze niet altijd even betrouwbaar is. De ene keer remt ie beter als de andere en je moet behoorlijk kracht zetten met de duimen. Ik zie echter geen simpele mogelijkheid dit te verbeteren en aangezien ik in blijde verwachting van een Quest ben, laat ik dat aan een volgende eigenaar over.
Op de foto hierboven staat de Rapido afgebeeld met een recht stuur. Dat is bij de mijne anders(vermoedelijk is dit wat al te radicale stuur bij de meeste nog rijdende examplaren veranderd), het is een normaal smal sportstuur die ik later nog eens extra versmald heb. Ja, inderdaad, dat scheelde weer wat luchtweerstand en de functionaliteit van het sturen werd er niet door beïnvloed.