240 roeifiets

Parijs-Brest-Parijs

Theo Homan's Parijs-Brest-Parijs 2003 (zie rowingbike.com voor afbeeldingen)

Theo gaat in augustus Parijs-Brest-Parijs rijden. Hij neemt deel aan deze legendarische race van 1200 kilometer op zijn THYS 240. Zijn vorderingen en resultaten zullen op deze site actueel verslagen worden. Theo is een kei in roeien en roeifietsen. Naast Europees kampioen roeifietsen 2001 slaagde hij erin om in 2002 de skiff editie van de 100 km (!) ringvaart regatta te winnen.

Hieronder Theo's verslag van de voorbereidingen van de race en de race zelf

Brevet 300 km

Op 19 april is de 300 km verreden. Koud weer maar gelukkig wel droog ging de rit vanaf Enschede naar Sneek en weer terug. Met een flinke wind uit het noordoosten was dit dus de hele dag zijwind waardoor veel mensen op het "kantje" gingen rijden. Ik ben lekker achter de groep aangegaan en kwam in een groepje van acht als derde binnen. De tijd was gezien de omstandigheden redelijk. De nieuwe fiets is perfect en het was redelijk ontspannen rijden.

Ritje Luxemburg

In de week van 30 april ben ik nog een weekje wezen skiën en ben op de fiets naar Luxemburg gegaan waar deze een week bij een mede roeifietser heeft gestaan. Op de heenweg ben ik om 11 uur s'avonds weggereden en mijn weg moeten vinden door o.a Nieuwegein (wat een drama). Ook in Den Bosch en Eindhoven nog een beetje zitten knoeien maar tegen de ochtend kwam ik via Valkenswaard langs de Belgische kanalen naar Luik. Mooie fietspaden, weinig verkeer en windstil weer zorgde ervoor dat ik om half elf in een heerlijk zonnetje in Luik aan een flink ontbijt zat. De fiets stond op de hoek van een drukke kruising zodat veel hoofden zich omdraaiden. Af en toe wat aanspraak maar als je wat uit gaat leggen moet je het niet over de snek gaan hebben want dan haakt bijna iedereen af. Na een uurtje rust weer opgestapt en via de oevers van de Ourthe en de Ambleve naar de grens van Luxemburg gereden. Regelmatig gestopt voor een alcoholvrij biertje. Na de grens werd het toch wel redelijk klimmen maar dat ging best nog wel goed. Uiteindelijk om acht uur s'avonds aangekomen, na 21 uur, 440 km en een gemiddelde van 21 km/h. Het uitgangspunt was 20 km/h zodat dit allemaal prima is gegaan.

Een week later weer terug en om 1 uur s'middags uit Luxemburg vertrokken.Dit ging tot Luik uitstekend, een gemiddelde van 25 km/h inclusief pauzes. De fiets is fantastisch langs de Ambleve en de Ourthe dalend naar Luik. Ik moest me echt inhouden om de kruissnelheid onder de 35 te houden. Onderweg weer wat alcoholvrij bier enzo. Toen het donker begon te worden vlak bij Maastricht een lekkere lasagne gegeten met twee alcoholvrije biertjes voor 9,05 euro!! Lekker een uurtje gezeten en toen de nacht in langs de Belgische kanalen. Dit werd steeds donkerder en na bijna het kanaal ingereden te zijn deze verlaten en via andere wegen verder. Als er maar een streepje op de weg of het fietspad staat dan is het prima te doen met één verlichting maar langs dat kanaal met van die overhangende bomen was het echt donker. Om dan 30 te rijden is gewoon te snel, dus dat wordt gewoon twee verlichtingen monteren. In Valkenswaard om half twee s'nachts het uitgaansleven bewondert en hun mijn fiets! Ook hier nog steeds 1,50 euro voor een biertje!

In Den Bosch ging het mis, twijfelen tussen grote weg en fietspad en een richeltje deed mij onderuit gaan. De klap werd opgevangen door mijn bil, elleboog en vingertop en verder door de bidonhouder en handvat van het stuur. Geen verdere schade aan de fiets gelukkig! Bij Utrecht kwam de klap nadat ik eten en drinken niet meer naar binnen kon krijgen. De laatste uren heel rustig uitgereden en uiteindelijk om half negen s'morgens thuis met een gemiddelde van 22,5 km/h. Te snel? In ieder geval moet ik meer variëren met eten en drinken.

Overige

De fiets is op een paar kleine dingetjes na goed afgesteld en bevalt mij prima.

Ik heb er vanaf 18 april bijna 1.400 km opzitten en de kabel en snek zien er nog bijna nieuw uit!

Het klimmen met de snek is nu een eitje! Heerlijk, lekker in ritme zoals dat op een bukfiets gaat.

As. zaterdag de officiële 400, woensdag 14 mei de 100 km roeiwedstrijd. Ik hou jullie op de hoogte.

Groet,

Theo

------------------------------------------------

Heren en dames,

Op 10 mei heb ik het 400 km brevet gereden. De start was in Enschede om 9 uur s'avonds. Lekker met de trein erheen gegaan met het oog op de terugweg. Na een nacht zonder slaap is het niet zo handig om dan in de auto terug te rijden. In Enschede eerst nog een bak bami gegeten en lekker op tijd om me rustig voor te bereiden. Ik had besloten om het rustig aan te doen dus heb ik me in de tweede groep gezet. Deze reed echter na 40 km verkeerd en bij het draaien en keren was ik ze opeens kwijt. Ik moest wat auto's laten gaan en na een bocht met kerkje waren er opeens drie wegen met hier op korte afstand weer bochten. Ik zag dus niemand en heb de verkeerde weg gegokt. Dan maar de routebeschrijving maar hier kon ik niet uitkomen hetgeen niet zo gek was want de groep was verkeerd het dorp in gereden. Dus gewoon de borden gevolg naar de volgende grote plaats maar uiteindelijk toch 3 kwartier alleen gereden en zo'n 10 km teveel. Hierna kwam ik de laatste groep achterop maar dit tempo was niet al te hoog. Tevens werd de nacht erg koud en ik had gewoon te weinig kleren aan. Na 150 km op een controlepost heb ik heel wat warme koffie en broodjes weggewerkt en het duurde lang voor ik weer warm was. Roetsen met koude handen is overigens een raar gevoel, je voelt niets maar als je handen weer warm worden gaat alles zeer doen. Na de rust ben ik achter een quest (gestroomlijnde ligfiets) aangegaan die ik goed kon bijhouden. Dit was lekker buffelen want ik wilde niet weer koud worden. Na een uurtje begon het klimmen en we zijn in Warstein terecht gekomen. Hier waren behoorlijke klimmen van zo'n 4 km welke wel goed maar niet snel gingen. De quest is te zwaar dus die moest lossen en er kwamen nog twee ligfietsen mij achterop. Om 6 uur s'morgens waren we op het verste punt en het was al licht geworden. Toen begon het te regenen en kreeg ik het weer koud. Op de controlepunten dus wat meer rust gehouden om weer warm te worden en broodjes gebakken ei gegeten. Later in de ochtend werd het droog en wat warmer dus het laatste stuk ging best nog wel lekker. Om drie uur s'middags waren we weer binnen, ik was toch behoorlijk af ondanks dat ik het voor me gevoel erg rustig aan heb gedaan. Als je koud bent kost het volgens mij zoveel extra energie dat dat vreet aan je reserves. In de trein ben ik lekker in slaap gevallen maar niet na eerst mijn fiets grondig te hebben schoongemaakt! Overigens is het een belevenis om op Amsterdam Centraal met een roeifiets rond te lopen om de trein naar Enschede te nemen. Je hebt meer bekijks dan met pimpelpaars haar, gele schoenen een rood met witte stippen jas tegelijk.

Op 14 mei volgde de ringvaartregatta, een roeiwedstrijd over 100 km. Na 60 km was het over en heb ik een verschrikkelijke dip gehad. Toch niet zo vreemd want door al het fietsen heb ik dit jaar maar 4 keer in de boot getraind. De typische roeispieren gaven het dus op, vooral de handen en de billen. De laatste 15 km na een verplichte rust (door een sluis) bij Leidschendam ging echter weer prima en uiteindelijk ben in toch nog derde geworden van de 14 skiffs. In totaal was in 13e van de 110 boten. Uiteindelijk toch nog wel een beetje tevreden.

Dit weekend de 600 km gereden. Gestart om 8 uur zaterdagmorgen met regen en na twee uur gestopt om koffie te drinken en weer warm te worden. Hoewel ik meer kleren bij me had dan de vorige keer helpt dat niet als je regenjas niet goed genoeg is en alles nat wordt. Eigen schuld natuurlijk!! Ik baalde best wel van mezelf dat ik dit niet goed geregeld heb maar ik rij danook nooit in de regen! De laatste groep kwam later ook binnen en ook twee ligfietsers. Na een relatief lange rust begon het droog te worden en ben ik met de ligfietsers in een straf tempo verder gegaan. Het weer werd wat beter en de temperatuur steeg tot een 22-23 graden, heerlijk dus. In Meschede net voor de echte beklimmingen hadden we met pauzes toch een kleine 24 km/h gemiddeld. Hier hebben we heerlijk spaghetti gegeten en een uur gerust. Het Sauerland wachtte en het begin was al pittig. Een klim naar Altastenberg van zo'n 15 km, niet steil maar er komt geen einde aan. Hierna kwamen de kortere en steiler klimmen waarbij de snelheid daalde tot 8-10 km/h. Een klim van 4 km duurt dan een hele tijd! Om twaalf uur s'nachts begon het niet te regen maar te hozen! Steile afdalingen, heel veel water, gladde wegen en heel donker allemaal. Tijdens de afdalingen constant in de remmen, de velgen werden erg warm en mijn remblokjes zijn nu bijna op. In 2,5 uur kwamen we niet verder dan 33 km. Ik was doorweekt en steenkoud. Ik zat te klappertanden op de fiets en te klotsen in mijn stoeltje. Mijn ballen dreven in het water (excuus voor het taalgebruik).Ik zag het niet meer zitten en heb een hotel opgezocht. De andere ligfietsers vonden dit wel een aantrekkelijk idee en zo hebben we lekker 4,5 uur geslapen en in bad geweest! De fietsen konden in een warme garage en ook de kleren konden drogen. Na een heerlijk ontbijt zaten we om 9 uur weer op de fiets en het was droog!! Hierna nog behoorlijk klimmen gehad maar dit ging best wel goed en we raakten steeds meer overtuigd dat we de juiste beslissingen hadden genomen. Later hoorden we van andere dat het tot zeven uur s'morgens had geregend! We waren om 9 uur s'avonds weer binnen en ik voel me prima. De 400 km vond ik uiteindelijk zwaarder hoewel ik nu veel meer kou heb geleden. Eigenlijk ben ik gewoon een beetje gek maar misschien moet je dat wel zijn. Nog enige opmerkingen van Duitsers die je hoort als je met 12 km/h omhoog gaat: "Die trainiert alles" en "Das kann doch nicht waar sein". Het is hartstikke waar want ik heb nu alle brevetten en mag inschrijven voor PBP!

De planning:

Weekend 1 juni Cycle Vision, DE wedstrijd voor ligfietsend Nederland met een sprint, een criterium, een 1-uurs tijdrit, een 3-uurs tijdrit en een aparte roeifiets-race. Ik ga lekker ontspannen (en langzaam) rijden, nog wat dingen aan de fiets testen en genieten van het mooie weer!

Weekend van 20 juni een 1000 km door Duitsland, Nederland, België, Frankrijk en Luxemburg. Deze wil ik als training doen maar alleen bij goed weer!

Weekend van 5 juli een 24-uurs race op een wielerbaantje van 1400 meter in Rijswijk. Heel saai maar dit zie ik vooral als mentale training. Hier wil het PBP ritme testen, 75 fietsen en dan zo'n half uur rust.

Ik hou jullie op de hoogte!!!!

Met sportieve groet

Theo Homan

--------------------------------------------------

1000 km Viersen 19 juni 2003

Is het zinvol om een 1000 km als training te doen voor Parijs-Brest-Parijs? Overleeft de roeifiets de schandalig slechte Belgische wegen? Kun je op de fiets in slaap vallen? De antwoorden op deze en andere vragen volgen hieronder.

Op donderdagavond 18.00 uur stonden in Viersen (vlakbij Venlo) 15 fietsers klaar voor een 1000 km brevet. Er waren 3 ligfietsen waaronder de Quest van de nieuwe Nederlandse kampioen Hans Wessels. Ik wist dat mijn Duits minimaal zo slecht was als mijn Frans dus het uitleggen van de werking van de roeifiets en de snek lukte absoluut niet. Stotterend probeerde ik het wel maar de blik van de Duitsers vertelde mij dat mijn uitleg het er niet beter op maakte.
We vertrokken met een licht windje in de rug naar de eerste controle nabij Enschede. Goede wegen, lekker vlak, en een lekker groepje zorgde dat we hier om 23.15 uur waren. Op het moment dat we ons weer een beetje klaar maakte ging de hemel open en heeft het een klein half uur geregend. Na een pauze van een uur zijn we verder gegaan de nacht in. Het was niet koud, de wind was nog matig en bij Goor zijn we maar 10 kilometer om gereden. In Apeldoorn was het even zoeken naar de controle, hier een korte pauze en verder naar Maarsbergen.
De buurvrouw had een koude soep voor mij gemaakt welke ik wilde uitproberen, veel gepureerde groente en wat zout. De soep had echter de plastic smaak van de bidon aangenomen en ik moet nu de buurvrouw vertellen dat haar soep door het toilet is gespoeld. De plastic soepsmaak heeft daarna nog een tweetal uren in mijn neus gehangen.
Ondanks de warme nacht kreeg ik het koud en werd ik steeds slaperiger. Het tempo lag eigenlijk iets te laag. Wat moest ik doen? Alleen verder met nog 750 km te gaan? Toen één van de groep stopte om te rusten heb ik een tijdje nagedacht en ben heel onzeker alleen verder gegaan. Ik heb het tempo wat verhoogd en werd warm. De slaperigheid verdween en de zon kwam op.
In Maarsbergen was de volgende controle en hierna volgde het stuk door het land van Maas en Waal. De wind werd behoorlijk en stond hier tegen. Toch bleef ik heel makkelijk boven de 25 rijden en het ging eigenlijk steeds lekkerder. Vlak boven Breda langs de A27 was de volgende controle en hier heb ik wat langer gerust en gegeten. De route boog nu naar het zuiden af zodat ik zijwind had. De snelheid ging omhoog en ik kon heel ontspannen rond de 30 blijven rijden. In België begonnen de kleine problemen, de wegen zijn er @#$^&*. Grote gaten, slechte fietspaden met veel gruis en glas. De fiets heeft flinke stuiters moeten doorstaan en een enkele keer kwam in vrij van het stoeltje.
Bij de controle in Lier bleek ik de eerste te zijn, een goede opkikker welke ik goed kon gebruiken. Na Lier kwam ik in de Belgische vrijdagmiddag spits terecht, wat een drama. Veel moeten stoppen in het drukke verkeer en voor mijn gevoel veel oponthoud gehad. Opeens een gerammel achter mij, de bevestiging van het spatbord aan het stoeltje was gebroken. Even om me heen gekeken en 25 meter verder zag ik een benzinepomp. Zou er een garage bij zijn? De aardige monteur heeft toen een nieuw gaatje geboord maar niet nadat hij eerst uitleg over de fiets moest hebben. Tien minuten later was ik weer en route, nu het Franstalige deel van België in.

Ondertussen begon ik een beetje te rekenen en ik kon net voor donker bij de controle in Virelles aankomen. Hier was onze bagage met slaapzak naar toegebracht. Dit zou mooi zijn, net voor donker daar, 5 uur slapen en met de dageraad weer op de fiets. Ik zette er een snekje bij terwijl het landschap begon te glooien. In de afdaling even aanzetten en met voldoende snelheid weer omhoog. Ik begon er wel lol in te krijgen en de snelheid bleef er goed in. Natuurlijk regelmatig gestopt voor een grote friet, broodjes en ijs. Het zoete eten, energiekoekjes enzo heb ik eigenlijk afgezworen. Dit komt op een gegeven moment je oren uit. Ook de AA drink komt na een tiental uren uit je neus en is dan opeens verschrikkelijk vies. Dus nu veel alcohol vrij bier en dit werkt perfect, makkelijk weg te klokken en natuurlijk lekker koud. Ik heb er zo'n 20 gedronken onderweg.

In Frankrijk werden de wegen veel beter en is het heerlijk fietsen. Zo kwam ik tegen 23.00 uur in de buurt van de controle waar ik lekker kon gaan slapen. Op de aangegeven plaats was echter niets en ik ben een stukje verder gereden waar gele stickers op de verkeerspalen mij de weg wezen. Na zo'n 12 kilometer hielden de gele stickers op en ik besefte dat ik de slaapplaats had gemist. Wat nu? Ik had onvoldoende kleren bij me voor de koude nacht, ik zou immers slapen. Ik kreeg het koud en begon heel langzaam verschrikkelijk boos te worden. Ik heb op de fiets zitten schelden. De adrenaline zorgde ervoor dat ik inmiddels twee uur verder was. Ik ben bij een kroeg met dronken Fransen gestopt en ben eens goed gaan nadenken hoe nu verder. Aan de Fransen had ik niets, toen ik zei dat ik nog 300 kilometer moest fietsen dachten ze dat ik ook dronken was.

Ik zette de zaken op een rijtje: ik zit in de Ardennen en heb het verschrikkelijk koud, vooral door de afdalingen, weer in Belgie kan ik rekenen op slechte wegen, ik ben geen held in afdalingen, het is hier aardedonker, ik ben alleen en ik word steeds bozer. Ik zou toch niet de enige zijn die de controle heeft gemist? Als dat waar is dan dan dan......... Ik dacht aan mijn vrouw en wat ze mij zou adviseren om te doen. Nu kun je adviezen van mijn vrouw maar beter opvolgen want ze heeft vaker gelijk dan ik. Dus besloot ik van de route af te wijken en heb na overleg met de dronken Fransen koers gezet naar de Maas. In Rocoi heb ik met twee jeugdige Fransen op het dorpsplein de landkaart bekeken welke ze in de auto hadden. Deze jongens werden bijna wild van de fiets. Toen ze vernamen dat ik via de Maas naar Luik en verder wilde werd het even stil. Het rappe Frans daarna kon ik echt niet meer volgen.
Met behulp van de jongens vond ik snel de Maas en daarna was de route eenvoudig, via Givet, Dinant naar Namen. Langs de Maas sloeg de slaap toe, ik kreeg visioenen van fietsers voor mij. Eerst gewoon, daarna fietsers met iemand op hun rug, dansende fietsers, hobbelpaarden, kangoeroes en nog veel meer. Ik realiseerde mij niet echt dat dit wel fout moest gaan. Tot het moment dat ik wakker schrok omdat de fiets uit balans was en aanstuurde op een stoep. Deze kon ik niet meer ontwijken en even later lang ik languit. Ik was wel meteen klaarwakker en realiseerde mij dat ik op de fiets in slaap was gevallen. Ik moest denken aan de Tukker die mij eens heeft toegeroepen: pas moar op daje nie in sloap valt joh. Wat heb ik toen om hem gelachen en nu eigenlijk weer.

Nadat ik mij een paar keer op mijn wang had geslagen heb ik mij in de berm gestort en sliep meteen. Vijf minuten later raasde er een auto langs en was ik weer wakker, ik was koud en nat. Hoe is het mogelijk dat je in een natte berm gaat liggen pitten? Hoe kan het dat je geest niet in staat is om het lichaam wakker te houden? Ik ben een klein stukje verder gereden naar en dorpje en heb onder een marktkraampje zo'n anderhalf uur geslapen. Ik werd wakker door de kou, het was ondertussen licht geworden en ik was vlak bij Namen. Warme broodjes, dat moest ik hebben, met sloten koffie. Om zes uur was ik in Namen waar de stationsrestauratie net openging. Hier heb ik lekker ontbeten. Een kompleet gezin met drie kinderen zaten eveneens aan een heerlijk ontbijt en verklaarde mij uiteindelijk voor gek om 1000 km te fietsen. Dat ze zelf zaterdagmorgen om 6 uur met het hele gezin in een stationsrestauratie aan het ontbijt zitten vonden ze schijnbaar wel normaal. Overigens zijn er dan ook al mensen die een biertje bestellen. Om zeven uur ben ik weer opgestapt, nog 62 km tot Luik. Hier was ik om negen uur, ik verbaasde mijzelf over het gemak waar ik mee reed. Ik was nauwelijks moe, nog steeds boos en wilde gewoon snel naar de finish. Het ging heerlijk en in Maastricht heb ik mezelf getrakteerd om verschillende vlaaien, wat een honger had ik opeens. Via Sittard ben ik Duitsland ingereden en met nog 50 kilometer te gaan een hele grote ijsco genomen. Hier zat een meneer die kwam vertellen dat ie so-eine in Renesse hat geseen mit eine schone souplesse. In heb uitgelegd dat dit Derk Thijs was, de bouwer van de fiets. Misschien heb ik wel een beetje opgeschept maar die man was ook zo enthousiast.

Bij Viersen had ik nog 20 kilometer tekort en heb voor mezelf nog een paar rondjes door Viersen gereden om de 1000 km vol te maken. Om half vier zaterdagmiddag was ik binnen, 45,5 uur over 1000 kilometer. Er was wat eten, ik kon douchen en eerst wat in de auto geslapen. Alleen mijn bagage was nog niet terug. Uiteindelijk kon ik om 22.00 uur naar huis waar ik lekker in de armen van mijn vrouw ben gaan liggen. Terwijl ik dit nu schrijf realiseer ik mij dat ik toch wel erg tevreden mag zijn en dat mijn schema's voor PBP misschien wel flink naar beneden moeten worden bijgesteld. Hier ben ik nog niet uit. Waar ik wel uit ben is hoe ik het ga doen met eten, drinken en slapen. Ik ben er klaar voor!

Met sportgroet,

Theo Homan

--------------------------------------------------

24 uurs race te Rijswijk

Op 5-6 juli was mijn laatste grote rit als voorbereiding op PBP. Om 11 uur 's morgens was de start van de 24 uurs race op het wielerparcours van de vereniging de Spartaan te Rijswijk. Dit parcours is 1.400 meter lang, er stonden dus een hoop rondjes voor de boeg. Niet het hele parcours was verlicht dus in de nacht was het rondje slechts 500 meter, nog meer rondjes dus. Het doel was een goede mentale training en dat is het ook geworden.

Naast 12 solisten waaronder twee andere liggers, waren er ook 16 teams die elk met drie personen mochten deelnemen. Om de twee uur werd er door de teams gewisseld zodat elke twee uur een vers peloton de baan opkwam. Het peloton reed daarom zo rond de 34 in het uur en na 24 uur blijk je dan 701 kilometer te hebben afgelegd.

Wat kun je allemaal meemaken in 24 uur rondjes draaien:

een klein stukje aan grasbaanrace gedaan omdat er twee wielrenners vlak voor mij vielen
het spannendste was een overstekend egeltje dat ik net kon ontwijken
Saai, saai, saai. Dit zal wel de reden geweest zijn dat ik tweemaal een half uur van de fiets moest om te slapen. Na de eerste keer had ik nog de hoop om de 720 km te halen maar na de tweede stop was dit niet meer haalbaar. Toen mijn ouders onverwacht kwamen kijken was dit dus het perfecte excuus om er na 701 kilometer mee te stoppen, een half uur te vroeg.

Redenen om het nooit meer te doen:

het wegdek was niet perfect, op een ligfiets niet erg lekker
twee scherpe bochten die moeilijk roetsend te nemen waren
dus ook nog een stukje interval erbij (na de bochten weer even aanzetten)
wielrenners die de gewoonte hebben om met één vinger het rechter neusgat dicht te houden
dan het hoofd naar links draaien en door het linker neusgat hun longen leeg blazen
en na een "dank je wel" van mijn kant iets van sorry mompelen
Na tien keer kun je niet eens meer boos worden, na twintig keer zeg je geen "dank je wel" meer en na dertig keer denk je "ik ben nu toch al vies".

Ben ik er klaar voor? Op 18 augustus volgt het antwoord!!!

G roets,

Theo Homan

--------------------------------------------------

Beste vrienden, familie etc.
De meeste van jullie weten het al. Maandag 18 augustus om 21.45 uur start ik voor de fietstocht Paris-Brest-Paris over een afstand van 1.225 kilometer. Dit wordt eens in de vier jaar gehouden en er doen circa 4.000 fietsers (of idioten) aan mee. Onder die 4.000 dus één roeifiets! Ik ben er klaar voor en mijn fiets ook zoals te zien is op bijgevoegde foto's!

Natuurlijk gaat dit niet zonder voorbereiding en ik heb danook sinds ik 18 april mijn nieuwe fiets heb, zo'n 6.500 kilomter getraind. Bij deze trainingen zaten de verplichte brevetten van 200-300-400 en 600 kilometer. Ook een 1000 kilometer en een 24 uurs heb ik als training gedaan. De verslagen daarvan hierboven. (Voor degene die het nog niet weten: je kan in slaap vallen op de fiets).

De stempelposten zijn elektronisch dus via internet kunnen jullie precies volgen hoe ver ik ben. Via de volgende adressen is dit mogelijk: http://www.audax-club-parisien.com doorklikken Paris-Brest-Paris en doorklikken Suivri. Rechtstreeks kan het via http://parisbrestp.cvf.fr/servlet/RechPassage Jullie moeten dan mijn nummer 4976 of mijn naam invullen.

Hieronder de stempelplaatsen zodat jullie dan ook weten waar ik ben.

Op voorhand wil ik bedanken de sponsors Corien Transport te Kudelstaart, Trane Airconditioning te Soest en natuurlijk Derk Thys (tevens de bouwer van de fantastische fiets).

Met sportgroet,
Theo, begint toch al een beetje zenuwachtig te worden, Homan

--------------------------------------------------

Verslag Parijs-Brest-Parijs

Zaterdagmiddag 16 augustus om 5 uur zijn we in de gehuurde camper vertrokken naar Parijs. Als begeleiders waren mee mijn vrouw Annemieke, onze vriendin Tanja en masseur Leo. Nadat ik al een paar dagen stijf stond van de zenuwen kon ik deze in de camper nauwelijks in bedwang houden. Hyper de hype was ik en boordevol adrenaline. Uiteindelijk ben ik maar "een bossie, een bossie, een bossie rode rozen" gaan zingen totdat de anderen er gek van werden. Om 12 uur 's nachts arriveerden we op de camping waar we een lekkere fles rosé soldaat hebben gemaakt. Ik werd steeds fitter en wilde eigenlijk nog naar de disco, hoezo adrenaline?

Op zondag hebben we lekker uitgeslapen, gerust en met andere PBP gangers gepraat. Het was druk op de camping, allemaal fietsers en iedereen was bezig met ketting smeren, banden oppompen, poetsen en noem maar op. Ik heb lekker rustig de roeifiets in elkaar gezet en was er klaar voor. Nu nog anderhalve dag wachten, hoe kom ik die door? Ik liep maar heen en weer, te zingen van rode rozen en heb mijn fiets wel tien keer gecontroleerd. De fiets stond voor de camper en steeds meer gingen mensen stoppen om een praatje te maken en de fiets te bekijken. Nu is mijn Frans net zo goed als mijn Fries maar met een beetje voordoen en laten zien waren er wel enkele die een klein beetje de werking van de snek begrepen. Toen er een stel Italianen, Spanjaarden en Portugezen waren geweest heeft Leo maar zijn hoed met één euro erin bij de fiets gezet.

's Middags zijn we naar de fietscontrole gegaan in het sportstadion. Hier aangekomen kromp mijn maag in elkaar, de zenuwen gierden door mijn keel. Al die fietsers, als een mierenhoop door elkaar. Mijn controleur was een wat oudere man en zijn blik verried niets van zijn verbazing toen ik naar hem toekwam. Alsof hij zelf een roeifiets had. De controleur bleef een tijdje rustig staan, niet wetende wat te doen. Uiteindelijk begon hij aan de bidons te voelen of deze wel goed vast zaten. Na de controle hetzelfde verhaal, allemaal mensen die wilde weten hoe de fiets werkt en foto's wilde nemen. Ik werd er alleen nog zenuwachtiger van en mijn Frans was nog nooit zo slecht geweest. Na de documenten en de reisweg, zoals de Fransen dat zo mooi noemen, gehaald te hebben ben ik weer teruggegaan naar de camping. Lekker gegeten, gerust, mijn fiets nog tien keer gecontroleerd en vroeg gaan slapen.

's Nachts werden we wakker van de regen, niet zo'n klein beetje maar hozen. Smorgens nog miezer maar 's middags brak de zon weer door zodat mijn zitje kon drogen. Iedereen wilde wat slapen maar liep als een kip zonder kop over de camping. Het was rumoerig maar wel gezellig. De start naderde en na nog tien keer rode rozen vertrokken we. Bij de start was het ontzettend druk en het afstempelen en indelen in vakken schoot niet erg op. Zo even na negen uur werd ik nog zenuwachtiger want ik stond nog in de rij en om kwart voor tien zou de start zijn. Uiteindelijk wisten Fransen mij te vertellen dat ik onder het roepen van Velo Special langs de rij moest lopen omdat ik anders echt de start zou missen. Dit ging prima en om half tien stond ik aan de startlijn, geheel vooraan. Zo'n 350 speciale fietsen stonden klaar voor het vertrek onder de klanken van Schotse doedelmuziek(?). Hier was de fiets weer het middelpunt van de belangstelling, maar nu even niet! Om kwart voor tien klonk het startschot en weg waren we. De eerste 15 kilometer ging achter motoren en en stonden veel mensen langs de route. De zenuwen waren weg, ik voelde me fit en had er zin in.

De eerste etappe was 140 kilometer naar Mortagne au Perche. Lekker achter een groepje tandems aan ging het prima. De klimmetjes vielen mee, dacht ik, en een tandem klimt wat trager dan een racefiets en daalt weer wat sneller hetgeen beter aansluit bij de roeifiets, ik kon dus goed volgen. Op de controle stond de camper klaar met spaghetti, nieuw eten en drinken voor onderweg en natuurlijk de morele bijstand. De tweede etappe was 170 kilometer en hier werden de klimmetjes wat langer en wat steiler. De afdalingen natuurlijk ook en in de afdalingen haalde ik heel wat fietsers van de eerder gestarte 80 uurs groep in. Ik werd echter nog niet ingehaald door de een kwartier later gestarte 90 uurs groep en dit was opzich natuurlijk mooi maar het betekende wel dat ik alleen reed. Er stond gelukkig weinig wind en de zon kwam op. Het parcours bleef op en neer gaan maar het ging nog lekker.

Op de controles begon ik langzaam in de gaten te krijgen dat een roeifiets een bizarre uitvinding is. Als ik na het stempelen terugkeerde bij mijn fiets stonden er steeds zo'n twintig mensen bij de fiets armbewegingen te maken. Als je dan naar de fiets loopt wordt er keurig ruimte voor je gemaakt maar je komt nog even niet weg. Mijn Frans werd weer danig op de proef gesteld maar soms was er een Fransman die een beetje Engels sprak. Uitleg over de snek en de versnellingen volgde dan zo goed als mogelijk. Als je dan na zo'n tien minuten weer verder wilt moeten er eerst nog veel foto's worden gemaakt. De Fransen zijn ontzettend chauvinistisch maar hun enthousiasme voor de roeifiets was echt en ze waren vol bewondering. Het geeft dan toch een lekker gevoel als je weer op weg bent. Ook de mensen langs de kant die allemaal klappen en auto's die toeterend voorbijrijden terwijl zij hun duim opsteken.

De derde etappe naar Loudeac begon echt zwaar te worden. Het bleef maar op en neer gaan en er zat geen vlak stukje tussen. Je raakt in een roes en van dat stuk weet ik niet zo veel meer behalve dat ik af en toe mezelf zat af te vragen of er nog een eind aan de klimmen zou komen. In Loudeac had het begeleidingsteam de zaken weer uitstekend voor elkaar. Eten, drinken en van Leo een paar gelhoudende pleisters voor mijn hakken. Deze gaan zeer doen omdat je in je schoenen "hangt". De pleisters hielpen uitsteken en vanaf hier heb ik geen schone sokken meer aangedaan omdat ik het allemaal wilde laten zitten zoals het zat. Ook op mijn rug begon het bekende roetsplekje wat op te spelen, vooral door al het klimwerk. Volgens Leo was vaseline het beste maar verdorrie, dat had hij niet meegenomen. Laat de boegspriet nou met vaseline ingesmeerd worden dus dat had ik bij me. Vaseline houd de huid zacht en ik heb absoluut geen last meer gehad! Tevens kwamen de berichten door van alle mensen die SMS-den en die mij volgden via internet, een goede mentale opsteker! Het begeleidingsteam had nog weinig tijd gehad om te slapen en bleven in Loudeac op de camping staan. Ik vervolgde mijn weg naar Brest met een licht ongerust gevoel.

Het stuk naar Brest voert naar het hoogste punt op 341 meter. Flinke klimmen dus en ondanks dat het nog goed ging, begon mijn maag te protesteren. Ik kreeg weinig eten en drinken meer naar binnen. Het laatste stuk naar Brest was dalen en dalen, heerlijk. In Brest heb ik rijst gekocht maar kreeg het niet weg. Ik moest eten maar hoe? Uiteindelijk heb ik een biertje (met alcohol) gekocht en de rijst weggespoeld. Daarna ben ik drie uur gaan slapen en na het slapen ging het eten weer wat beter. Zo rond twee uur 's nachts zat ik weer op de fiets en ging het best weer redelijk. De slaap begon echter toe te slaan en ik moest in de volgende controle echt een uur plat. 's Morgens vroeg was ik weer in Loudeac waar het team lekker had geslapen en weer helemaal fit was. Hier had Leo het derde goede idee, druivensuiker! Dit hielp om er naar Fougeres een redelijk vlotte etappe van te maken. Je bent je 3/4 jaar aan het voorbereiden en hebt nog nooit nagedacht over druivensuiker, raar eigenlijk.

Rond zes uur woensdagmiddag vertrok ik uit Fougeres voor de laatste 300 kilometer. Het klimmen ging nu echt niet meer, amper 10 km/h omhoog. Ik had het zwaar en was ongerust voor de derde nacht. Met mijn wekker en een blikje Red Bull in mijn tas reed ik de donkere Franse nacht in. Ik pepte mijzelf op en wist dat als ik wakker zou blijven dat een tijd van onder de zestig uur haalbaar moest zijn. In bleef ik een constant ritme, en kon het goed wakker houden. Ik voelde dat ik over mijn slaap heen was en ik begon weer positief te denken. Dit gaat de goede kant op. Op een tussencontrole heb ik aardappelpuree met sperzieboontjes gegeten, alsof er een engeltje over je tong piest, heerlijk. Voor de laatste 140 kilometer had ik nog bijna 7 uur, dat moest lukken. Ik had er het volste vertrouwen in en dook de nacht weer in.

Ergens heb ik toen een bordje gemist. Ik moest naar Nogent-le-Roi en ben uitgekomen in Nogent-le Rotrou hetgeen op de borden was afgekort tot Nogent-le-Rot. Ik kreeg langzaam in de gaten dat dit mis ging en in het dorp aangekomen wist niemand van PBP. Uiteindelijk heb ik een kaart kunnen bemachtigen en de kortste weg naar het goede dorp genomen. Dit was dus circa 50 kilometer langer. Hoe is het mogelijk, denk je dan. Na al die voorbereidingen, uittesten van verlichting, nachtritten etc etc moet dit mij de laatste etappe overkomen. Je voelt dat het fout zit maar je wilt dit niet accepteren. Misschien kun je het niet accepteren door vermoeidheid en je mentale gesteldheid. Ik had beter zo'n 15 kilometer kunnen terugfietsen dan doorfietsen maar op de één of andere reden is terugfietsen geen optie. Dit is dan een bekenning dat je fout gereden bent en dat kan je geest op dat moment onder die omstandigheden niet aan. Een leermoment zou mijn collega zeggen!

Mijn 60 uur kon ik vergeten, ik werd boos op mezelf en dat helpt toch wel. Ik bleef wakker, het klimmen ging als een krant maar ik ging wel door. Het laatste stuk is dan mentaal een eitje, het was immers niet zo heuvelig toch? De ene na de andere klim volgde en ik begon echt naar het eind te verlangen. De zon werd weer behoorlijk warm en ik voelde mijn gezicht branden. Hoever nog? Hoeveel klimmen nog? Opeens ben je in Jouars daar waar de motoren op de heenweg verdwenen. Nog 15 kilometer! Deze leg je af in een roes, je laat de afgelopen twee dagen passeren en denkt na over de goede, de slechte en de foute momenten. Uiteindelijk kwam ik huilend over de finish waar ik opgevangen werd door mijn vrouw. Wat een pleuris end was het.

Finish! (klik op afbeelding voor vergroting)

Later op de camping ben ik na een heerlijk bruin Frans biertje in elkaar geklapt en heb heerlijk geslapen.

Tevreden? Natuurlijk niet:
- drie uur verspeeld door verkeerd rijden
- de tweede nacht toch moeten slapen
- 3/4 jaar voorbereiding is gewoon te kort voor een echt goede tijd
- veel te weinig klimwerk gedaan, het parcours was gewoon veel zwaarder dan ik gedacht had
- het kost me een helm want deze ligt nog in Brest

Tevreden? Natuurlijk wel:
- verkeerd rijden blijkt een mentale opkikker te kunnen geven, gewoon boos worden op jezelf
- de derde nacht wakker gebleven
- 3/4 jaar voorbereiding is toch voldoende voor een acceptabele tijd
- de eerste 700 kilometer ging het klimmen wel goed

Vlak voor mijn foutrijden kwam ik als 330-ste door, bij de finish was dit 480-ste. Ik hoop nog net bij de eerste vijfhonderd te zitten. Overigens is 15% (zo'n 600 fietsers) uitgevallen!

De fiets heeft zich uitstekend gehouden, geen enkele pech. Het nieuwe schakelsysteem werkt vlekkeloos en hier heb ik heel veel plezier van gehad. Voor iedereen met een CVT: maak je klaar voor eindeloos roetsplezier!

Mijn dank gaat uit naar mijn vrouw Annemieke, vriendin Tanja en positivo Leo voor de begeleiding en mentale steun.
Tevens mijn dank voor de sponsoren Trane Airconditioning te Soest en Corien Transport te Kudelstaart.
Ook mijn dank voor een "geflipte" windsurfer die het in zijn bol kreeg een roeifiets te gaan maken, hij komt uit Middelburg geloof ik.
Als laatste maar niet onbelangrijk, iedereen die mij gevolgd heeft via internet, SMS-jes en mailtjes. Het is leuk als je thuiskomt en je ziet alle berichten van jullie.

Het was een fantastische ervaring, mentaal grensverleggend. Over vier jaar weer? Ik denk het niet maar misschien is er dan wel een Thys 240 turbo met automatische klimaandrijving.

Met vriendelijke sportgroet

Theo, die echt hoopt dat de sprint op de komende EK wordt afgelast, Homan