Battle Mountain 2016: Todd ziet ‘some serious shit’
Gepubliceerd op 15 september 2016 06:18, bijgewerkt op 15 september 2016 17:18
(833 keer bekeken) 3
Het is al snel in de week duidelijk. De vraag is niet of, maar met welke snelheid Todd Reichert zijn eigen wereldrecord verbetert. Met ijzige precisie werkt Reichert met zijn team de hele week al aan de fiets. Niets, maar dan ook werkelijk niets, wordt aan het toeval overgelaten.
Todd Reichert na de finish.
De lat is dit jaar door Reichert alweer een stuk hoger gelegd. Direct bij de aankomst bij de vangers is het al duidelijk. Een luide gil komt uit de fiets en als de kap opengaat spreken de ogen van Reichert boekdelen. Ja, er is een record gereden. En ja, de 88 mijl per uur is gehaald. Het doel van vorig jaar. Om precies te zijn haalde Reichert 88,26 mijl per uur, oftewel 142 km/u. Voor wie het niet weet, in Back to the Future is die snelheid de snelheid waarmee de DeLorean naar de toekomst gaat. “When this baby hits 88 miles per hour. you're gonna see some serious shit,” is een beroemd citaat uit de film. Zodra het team bij het analyseren van de data de snelheid zag, zei een van de teamleden dan ook grappend: “ik ben verbaasd dat je hier nog bent Todd.”
Todd Reichert bekijkt de data terwijl hij aan het uitfietsen is.
Reichert is nog niet klaar voor dit jaar. Zijn doel is de 90 mijl per uur. Als Aerovelo zo blijft doorgaan, dan wordt dat niet eens zo heel moeilijk voor Reichert. Reichert en zijn team van Aerovelo beheersen de kunst volledig. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze te werk gaan. Direct na de finish begint het team al de data te analyseren. Hij weet precies hoe de fiets reageert omdat ze alles monitoren. Zo worden de frequenties gemeten van de fiets, ieder onderdeel nauwkeurig opgemeten en nagelopen en worden de weerdata uitvoerig geanalyseerd.
De grote vraag is welk team het record nog kan verbeteren. De Eta ziet er misschien globaal nog wel hetzelfde uit, de fiets is alweer aan de derde iteratie toe. Dat scheelt een grote slok op een borrel. Zeker in vergelijking met de studententeams waar vaak steeds weer een nieuwe fiets wordt gebouwd. Wil je zo snel kunnen gaan als de Eta, dan moet je haast net als Aerovelo als een bedrijf gaan werken en meerdere jaren aan het project besteden. Dat kost veel tijd en zeker veel geld. Een hobby is het eigenlijk niet meer.
Reacties (3)
als je vanuit een studententeam zoiets op kunt zetten is het juist wel een hobby:) 99% van de studenten ziet het als een project van een jaar, heeft niet veel met ligfietsen en gaat daarna met hun studiepunten snel op zoek naar het geld van een betaalde baan oid. Voor Tod en vrienden is het WEL een hobby en daarom steken ze er nog steeds zoveel tijd en effort in. Heel erg herkenbaar.
Jan-van-Steeg, 15 sep 2016 07:26, bewerkt op 15 sep 2016 07:26
Tod Reichert verpulvert het wereldrecord!!!!!!
142 km/h!!!!!
Wat een geweldige prestatie!!!!!
Helaas kan ik de kop van dit artikel niet aanpassen.
De studententeams zijn zelf zo stom om er voor te kiezen om ieder jaar weer een nieuwe fiets te bouwen. Bestond het team van vorig jaar dan uit zulke grote oenen? Ieder jaar wordt er weer een fiets in elkaar gezet. Hij is net op tijd klaar. Helaas hebben de rijders geen tijd om de fiets eens goed te testen.
Ik denk dat het een beetje kortzichtig is om te denken dat je bij een ontwerp project wat nieuws moet maken. In het bedrijfsleven kom je heel vaak de vraagstelling tegen: dit is de bestaande productie lijn, we hebben 25% uitval, hoe kunnen we dit verder optimaliseren? Reken maar dat dat belangrijk werk is bij een bedrijf als Intel om een chip productie lijn te optimaliseren.
Wat als een studenten team eens besluit om verder te gaan waar het vorige team is opgehouden? Dan kunnen de rijders een heel jaar trainen in de echte fiets. Dan kun je de fiets volhangen met sensoren om eens even te meten wat er precies gebeurt. Dan kun je gaan finetunen en kom je aan de start met een rijder die de fiets van haver tot gort kent.
Nyh, 15 sep 2016 10:58
Het lastige van studententeams is de beschikbaarheid van rijders. Jan Bos is een stuk groter dan de rijders van vorig jaar, maar was met Rick Flens wel de sterkste van de fietsers die zich hebben opgegeven. Dat betekent inderdaad een nieuw ontwerp, want als je niet in de fiets past, heb je een probleem. Het zou een stuk schelen als een rijder meerdere jaren zich aan het team verbindt, maar dat is lastig. Het kost veel tijd (zoals jullie zelf ook weten).
Het scheelde echt de eerste drie jaar toen Sebastiaan steeds de rijder was, dan zie je dat ze grote sprongen maken. Ja, dat was ieder jaar een andere fiets maar het was ook de start van het team. Vergeet niet dat Todd de eerste jaren ook steeds een andere fiets had (Bluenose, Vortex etc) voor de Eta kwam. Maar ben het helemaal met je eens dat het goed is als een team door kan gaan met de fiets die ze al hebben (mits het ontwerp in de basis erg goed is natuurlijk). En ik weet van het het team van dit jaar dat ze eigenlijk wilden voortborduren op de VeloX V, alleen geen geschikte renner.
Roodpetje, 15 sep 2016 17:25