Gereedschap

Herfsttreffen Zwiggelte

Gepubliceerd op 06 oktober 2015 14:43, bijgewerkt op 26 oktober 2015 07:56 (1180 keer bekeken) 5

Afgelopen weekend kwamen vele ligfietsers samen voor Herfsttreffen

Toertocht zaterdag

Zaterdag ga ik voor het eerst van mijn ligfietsleven naar het Herfsttreffen. Het is in de buurt, in Zwiggelte.
Vrijdagmorgen, na wat werkzaamheden voor Ligfiets.net, wil ik me aanmelden maar inschrijven is niet meer mogelijk. Ook wel begrijpelijk, maar ja gisteravond was het wel mogelijk.

Als ik wakker ben, is de wereld klein. Ik laat me niet tegenhouden, de mist zal vlot optrekken (wordt er beloofd). En dat klopt. Als ik weg ga, is de zon al volop aanwezig. Fris is het wel.

De route, met BaseCamp bepaald, die ik wil rijden, is redelijk bekend, en ik rij het vrijwel vlekkeloos (het grootste deel van de route is mij bekend). Als ik na Amen richting Hooghalen rij, behoor ik ergens af te slaan. Mijn Garmin, niet zichtbaar voor mij, roept dan al een paar keer. Goed, als ik dan eindelijk de Garmin volg, zie ik dat weer richting Amen rij (wel een andere route)… Het zou kunnen. Sommige plekken zijn alleen via ingewikkelde routes bereikbaar, maar kloppen doet het volgens mij niet. En daarin heb ik gelijk. De route is wel zeer fraai. Zeker met het licht dokige (mistig) weer. Sommige delen van de route herken ik weer van andere trips, maar Garmin is nu mijn leidsman. Wel vreemd dat de Garmin een andere keuze maakt dan BaseCamp (ook Garmin).
Zonder problemen, of het zou moeten zijn dat er een rally is met antieke auto’s die mij steeds voorbij willen op de toch al niet al te brede wegen, kom ik ruim op tijd bij de groepsaccommodatie ’t Hoefijzer aan. Het is al aardig druk. Sommige medefietsers zijn al klaar voor de toertocht, andere rennen nog rond om op tijd klaar te staan: een vlotte groet en verder rennen ze weer richting toiletruimte.

Om elf uur klinkt er een scherp fluitje (er was al voor gewaarschuwd om vooral niet in de buurt te staan). Terwijl de zon nog schijnt, starten we (er komt een dun wolkenveld traag over ons heen).
Vanwege de estafettekrans, twee weken geleden, was ik al een beetje gewend aan het tempo waarin we zouden rijden. Rustig, over het algemeen ergens in de buurt van de 20 km/uur. Tenzij je wat afzakt!. De estafettekrans is trouwens vrijdag in Zwiggelte afgeleverd.
Het wordt even spannend, ik rij min of meer in de achterhoede, als we op het Hijkerveld hooglanders tegen komen. Alle koeien, op een na, kijken ons rustig aan, maar die ene wordt enorm zenuwachtig van al dat ligfietsgeweld. Perse wil deze naar de andere kant van het fietspad, en niet rustig oversteken maar intimiderend wild. Dus nu, en niet later! Ik laat een gat vallen, want ik ben onder de indruk van dat gedrag, en heb ook geen zin in diepe krassen op mijn fiets of in mijn waardigheid, laat staan ergens anders. Aan de andere kant van het fietspad gekomen, kijkt ze rustig naar de door haar aangerichte onrust. We mogen weer verder.
Onderweg naar Smilde, na een lang zandpad met stevige gaten, stopt Willem. Ik kijk even of er problemen zijn en doe het even rustiger aan. Even later komt hij met hoge snelheid weer aanrijden, zie ik in mijn spiegels. Het gat met de groep is nu wel aardig groot, dus maken we samen even tempo. We worden tot rust gemaand door een trekker met aardappelen waar niet omheen te rijden is. Zicht op de groep hebben we pas weer in een bocht. Ver achter waren we nou ook weer niet. Pas in Smilde kunnen we langs de trekker. De groep was daar ook nog, want de Drentsche Hoofdvaart en de drukke weg ernaast oversteken, kost wel wat tijd.

In Appelscha leggen we aan bij de Eeterij Oud Duinen Zathe. De grootste groep gaat binnen zitten en een kleine delegatie, waaronder ik, zit buiten. De temperatuur is inmiddels hoog genoeg, bovendien is er nauwelijks wind. Het is een leuk groepje waarbij veel commentaar is op voorbij rijdende fietsers, vooral bukkers (hebben vrijwel nooit reservemateriaal bij zich, past niet bij hun houding en op hun fiets), en brommers (uitlaat tot achter je elleboog?!) wordt gegeven. Ik ken Appelscha eigenlijk alleen van langs het kanaal, de Opsterlandse Compagnonsvaart, fietsen . Aan deze kant was ik nog niet geweest.
Na de groepsfoto, min twee (de fotografen), gaan we verder richting Fochteloërveen. Na dit veen pauzeren we voor een biostop en wat herstelwerken. Mijn jackje kan uit, het zal zo’n 20 graden zijn.
Daarna verlaten we Friesland en vergeet ik om foto’s te maken. We steken de A28 over en komen in Hooghalen. Hooghalen herken ik pas als we er weer verder rijden (en ik ben er de afgelopen jaren best wel een paar keer doorheen gereden)!

In Hooghalen splitst de groep zich weer op. Bij de dorpsbakker Fleddérus, het schepijs is er zo goed als op (einde seizoen), is voor de liefhebbers op het overdekte terras heerlijk bier (Maallust) verkrijgbaar. Ook hier hoor ik weer bij het afgesplitste groepje (terrasgangers). Wat zegt dat over mij? De rest gaat terug naar ’t Hoefijzer.
Hierna maken we de route af voordat we weer terug zijn op het startpunt. Na wat gebabbeld te hebben, fietsen of hangmat (!) te hebben bewonderd, ga ik weer terug richting huis. Ik wil toch maar voor het donker thuis zijn.

En dat is maar goed ook. Als de Garmin weer een paar keer alarm geslagen heeft, terwijl ik weet dat rechtdoor een slimmere route is, vertrouw ik weer op de Garmin. Ik sla af, en kom op een zandpad terecht waar nauwelijks door te komen is (had ik toch maar eerder op de Garmin moeten vertrouwen). Na een kilometer kom ik weer op een fietspad terecht, en na verloop van wat kilometers herken ik de route. Ik zal over het vlonderpad het Grolloërveen passeren. Niet slecht, en wat ik daar zie, had ik voor geen goud willen missen. Ik blijf daar minstens 10 minuten links en rechts fotograferend.
Voor het echt donker is, ben ik na ruim 130 km thuis.

Had ik al verteld dat het een heel gezellige dag was? Nou dan, bij deze!

De fietsende reporter: Theo