Battle Mountain 2015: Een mooie slotavond

Gepubliceerd op 21 september 2015 07:10, bijgewerkt op 21 september 2015 20:15 (1302 keer bekeken) 2

Zaterdag zou het gebeuren. Volgens de voorspellingen zal het weer dan perfect zijn. Daar lijkt het die dag ook op, tot blijkt dat er toch wel wat wind staat. Wind tegen zelfs en zo heel erg warm is het ook weer niet. De grote vraag die avond is of Todd Reichert ondanks dat toch zijn zo gewenste 88 mijl per uur gaat halen.

Aanvankelijk staat Reichert ingedeeld in de tweede heat, met een optie voor de derde heat. Hij gebruikt de laatste mogelijkheid want in de tweede heat staat net wat teveel wind. Hij gaat zoals de hele week al erg hard. Als de Eta open wordt gemaakt is het niet gelijk duidelijk of er weer een record gereden is. Dat hij hard heeft gereden weet Reichert wel, maar hoe hard precies niet. Bij de prijsuitreiking blijkt dat hij voor de derde keer het wereldrecord heeft verbroken. Het staat nu op 139,45 km/h (86,65 mph). Reichert is niet alleen de eerste man die boven de 85 mph gaat, hij doet het ook gelijk drie keer in een week. Onwaarschijnlijk hard.

Niet alleen voor Reichert blijkt het een goede avond. Eerder in de week boekte de universiteit van Liverpool al succes met Ken Buckley die de snelste Brit ooit werd. Op de laatste avond gaat teamgenoot David Collins net iets harder in de Arion 1. Hij mag zich Brits kampioen noemen. Totdat Buckley weer gaat rijden en 75,03 mph (120,75 km/h) haalt. De Engelsen gaan volledig uit hun dak. Het is dan ook een enorme prestatie voor een team dat voor het eerst meedoet met de World Human Powered Speed Challenge. Dat geldt ook voor de Italianen. Andrea Gallo scherpt zijn Italiaans record op de laatste avond aan tot 72,19 mph (116,19 km/h).

Het wordt heel spannend voor Damjan Zabovnik. Zabovnik gaat hard voorbij de tijdmeting. Dan krijgt hij een lekke band en vliegt met hoge snelheid tegen de vangrail aan. De houten planken die voor de veiligheid zijn geplaatst vliegen in de lucht, de Eivie 4.2 draait om zijn as. Iedereen schrikt. Gelukkig komt Zubovnik zonder noemenswaardig letsel uit de fiets. Opnieuw blijkt hoe veilig de snelle fietsen worden gemaakt. Op de teller van Zabovnik staat 129 km/h. Net als vorig jaar en hij weet dus niet of hij wel of niet harder dan 80 mph is gegaan, noch of hij meer dan de toegestane wind heeft gehad. Als de official bij de prijsuitreiking de snelheid noemt, springt de hele zaal in de lucht. Vorig jaar reed hij 79,98 mph bij niet toegestane wind. Nu is de wind goed en de snelheid 80,01 mph. Eindelijk haalt Zabovnik zijn doel, iedereen is dolblij voor hem. Met zo’n kleine marge zou je denken dat een oogje is toegeknepen, de organisatie is echter onverbiddelijk. Zabovnik heeft het echt op zijn eigen kracht gedaan.

Vreugde is er ook bij Teagan Patterson, geboren en getogen in de buurt van Battle Mountain. Ze haalt een snelheid van 65,57 mph (105,53 km/h) en verrast daarmee iedereen. Temeer de Seiran waar ze in rijdt pas twee dagen rijdbaar is en eigenlijk nog niet helemaal klaar. Met negentien jaar is ze nog jong en de grote kanshebber om het record van Barbara Buatois te verbreken. Voor Jan Marcel van Dijken en Ellen van Vugt is de avond minder gunstig. Beiden kunnen hun eigen persoonlijk record helaas niet verbeteren. Met respectievelijk 123,1 en 112,1 km/h kunnen ze echter wel tevreden terug kijken. Bovendien heeft Van Vugt in een trike een wereldrecord gereden, een geslaagd jaar dus.

Hoewel het weer aanvankelijk spelbreker leek te zijn, blijkt de editie van dit jaar een uiterst succesvolle. Er zijn meerdere wereldrecords gereden en vele persoonlijke. Het was weer een bijzondere week.

(dit verslag is wat later geplaatst dan gebruikelijk omdat ik na de laatste race geen tijd had om te schrijven. In Ligfiets& komt meer over de WHPSC van 2015)

Redactie

Reacties (2)