Nooit meer lek, en…

Dat mocht tijd worden zeg....

Ik zou me maar geen illusies maken: http://www.energyreturnwheel.com/Forums.aspx?ForumID=1&Thread=00000071
In het filmpje en op de foto zie ik nog steeds heel veel rubber vervormen, dus ik verwacht dat de claims behoorlijk overtrokken zijn.

Ik heb de pdf met het "Watson Report" op de site gelezen, waarin ze de grote energiewinst "onderbouwen". In het begin hiervan staat al: "The rubber membranes may have to be replaced with aluminum membranes to take full advantage of energy restoring potential". Ofwel: ze zijn er al achter dat het wiel met een binnenwerk van rubber niet optimaal licht zal lopen. De energiewinst die ze voorrekenen is nog niet gerealiseerd, maar is gebaseerd op een wiel met enkel elastische vervorming, dus zonder interne wrijvingsverliezen. Met rubber ga je dat inderdaad niet bereiken, en hoe het er met aluminium membranen uit ziet is een kwestie van afwachten.

Als ik trouwens de rest van de site ook bekijk, lijkt het geheel me nogal "wishful thinking". De uitleg komt niet veel verder dan dat een veer de energie die je er in stopt bij samendrukken weer vrijgeeft bij expanderen. Wat ze even vergeten is dat lucht hier ook erg goed in is, en dat bij luchtbanden de verliezen vooral optreden in het rubber dat je nodig hebt om die lucht op zijn plek te houden. En vervolgens maken zij (in eerste instantie) hun veer van... rubber! Ik vraag me dus af hoe de band geconstrueerd is waarmee ze het filpje gemaakt hebben dat hun autoband 50% lichter rolt dan een normale. Als dat er een is met rubber lamellen (wat ik vrees) dan spijt het me, maar geloof ik de resultaten niet tot ze onafhankelijk geverifieerd zijn.

Fysisch gezien kun je niet zoveel aan de weerstand van banden doen door dit soort materialen te gebruiken; het lijkt me dan ook een hele vreemde claim dat ze zóveel lichter lopen. Wat er gebeurt in een band: om een bepaalde hoeveelheid grip te krijgen moet je een - van het materiaal afhankelijke - hoeveelheid oppervlak met de grond contact laten maken. Hoe 'gladder' het soort materiaal, des te meer oppervlak heb je nodig. Rubber is hier ideaal voor; het is heel 'stroef' én het slijt nauwelijks onder het soort belastingen waar banden mee te maken hebben. Het zal dus de komende tientallen jaren zeker niet gebeuren dat rubber niet meer voor het oppervlak wordt gebruikt.

Maar een band is rond, en de weg is plat, dus je rubber moet een 'knik' maken. Als je een stukje rubber een hele omwenteling zou volgen zou je zien dat het rubber elke keer een beetje buigt, en dan weer terugbuigt. Bij een ideaal materiaal krijg je bij het terugbuigen de energie terug die je in het buigen moet steken, maar materialen zijn altijd een beetje brak, dus een deel hier gaat verloren. Dit is *het gros* van de weerstand in een band.

Vroeger, toen fietsbanden nog niet zo interessant gevonden werden (en dan hebben we het echt over pre-1970), waren er nog een hoop andere onnodige verliezen: de draad zat tegen te spartelen, het weefsel was te grof en ging daardoor hetzelfde soort verliezen geven, het verkeerde rubber werd gebruikt. Dat is allemaal al opgelost. Je kunt tegenwoordig min of meer de 'perfecte' luchtband kopen: ultrafijn weefsel dat voor de sterkte zorgt, hard, dun en elastisch rubber dat zo min mogelijk vervormt maar als het vervormt, hier zo min mogelijk energie bij kwijtraakt en luchtkamers op hoge druk zodat je aerostatische verliezen ook minimaal zijn.

Als je je weerstand verder wil verlagen moet je echt gaan tornen aan functionele eigenschappen van een band: bijvoorbeeld grip opgeven, geen rubber meer gebruiken (of het rubber onwerkbaar dun maken), etc.

Maar voor alles behalve een wetenschappelijke vingeroefening is het niet interessant. Het gros van de mensen rijdt niet alleen op perfect glad asfalt, pompt zn banden niet continu perfect op, etc. etc. Dus meh.