Quesjer, de buitenkant
Gecreëerd op 21 januari 2012 14:25
Categorieën: Stroomlijn, |Overig|
Sinds half juli 2007 rijdt Quest 212 rond, en sinds half september doet ie dat als Quesjer. In dit zelfbouwprojekt kun je dat proces volgen.
Quesjer is een 26 inch quest, wat betekent dat ie van de 2e generatie is. Vooral opvallend is de buitenzijde met een bewerking van M.C.Escher en de electronica aan de binnenzijde. Dit project beschrijft alle zaken die niet standaard waren op het moment van aanleggen. "Quesjer, de buitenkant" doet verslag over het bestickeren, en "Quesjer, de binnenkant" verhaalt over de aanpassingen aan de binnenzijde.
De buitenkant
Na de Appelweder wilde ik weer graag een velomobiel op de weg zetten met een eigen smoel. Zeer geinspireerd door de werken van M.C.Escher heb we: (met de onontbeerlijke steun van Harry Gijsman en Kees van de Wetering) het ontwerp van de vliegende vissen zodanig bewerkt dat het op de ronde vormen van een Quest past. Belangrijk voordeel van met name dit kunstwerk was dat deze vissen zijn gebaseerd op een driehoek. Puur toevallig is het juist dit werk waar Escher zeer uitvoerig verslag van alle wiskundige eigenschappen doet in hen boek "werk en leven van M.C.Escher" wat mijn moeder blijkt te hebben. Compleet met 3 verschillende types verschuivings- en spiegelassen, schema etc. Door in de computer driehoeken over het digitale Quest-model te definieren was het mogelijk om de vissen/driehoeken zodanig te vervormen dat dit over de huid van de Quest pastte. Het staat hier lekker kort, maar eistte wel tientallen uren computerwerk van Kees!!
Zoals je vooral bij de tunnel achter het instapgat kunt zien vervormen de driehoeken soms erg sterk. In totaal zijn er 60 vissen die stuk voor stuk anders van vorm zijn. 30 vissen zijn blauw met geel, 30 zijn geel met blauw. Kees heeft de overlangse maat steeds identiek gehouden: 40.6 cm. De hoogtemaat verschilt wel naar de omtrek op die plaats. En in het schema "vliegen" ze drie verschillende kanten op. Elke vis heeft dus een vaste plaats en richting. Je kunt je maar beter niet vergissen tijdens het aanbrengen van de bestickering.....
Kees heeft veel werk besteedt aan het voorbereiden, zodat er een kant en klaar computerbestand naar het reclamebedrijf kon worden gestuurd. Voor alle vissen was een stickervel nodig van 1.30 meter bij 7 meter !!! Hierbij zie je ons bezig om dat geval in hanteerbaarder stukken te snijden. Gelukkig waren de vissen allemaal genummerd....
Een heel ander verhaal is hoe we op die Quest de juiste punten kunnen bepalen waarop de punten van de vis-driehoeken zouden passen. Iets teveel naar voren of achteren, iets schuin, en het paste allemaal niet meer. Harry en ik hebben een hele dag gemeten, met behulp van twee laserapparaten welke we exact tegenover elkaar opstelden, en dan de Quest exact haaks door die straal heenrijden. Elke 20.3 cm. kwam er een strook schilderstape over de huid, en met een pen streepten we de loodlijnen af. Daarna namen we de tabel, en streepten met een grote zelfgemaakte passer. Wat er aan afwijkingen naar boven kwam middelden we zo goed mogelijk uit. Met stukjes plakband plakten we de donkere vissen los op de Quest, in een grote ring rondom het instapgat, om zo te zien of we goed uit zouden komen. En tegen het eind van de middag waren we ver genoeg om te beginnen met de eerste sticker definitief te plaatsen.
Nu moet je weten dat het plan is om Quesjer te spuiten. Daartoe zou alles wat geel moest blijven worden afgeplakt met een zgn. spuitmasker. Dat is een dunne sticker die vlak na het spuiten, als de lak nog halfhard is, kan worden weggetrokken. Voorwaar een hele serie stickers dus, want eigenlijk is elk lijntje een sticker.
Zorgvuldig was de quest ontvet met speciale surface cleaner. Vlak voor het plakken deden we dat nog eens. Nu de eerste sticker ontdoen van de papierlaag onderop. Bovenop de sticker zit nog de transportfolie, bedoeld om tijdelijk de sticker in vorm en vooral al die dunne lijntjes op hun juiste plaats te houden. Omdat het doorzichtig is kun je zien waar je hem gaat plakken. Eenmaal goed op zijn plaats is het de bedoeling om de transportfolie eraf te halen. Maar: MISERE!! Dat gaat voor geen meter. Allemaal blazen ontstaan er tijdens het eraf trekken. De hechting tussen de quest en maskeerfolie is duidelijk minder als tussen de maskeer- en transportfolie. Wat doen we verkeerd? We besluiten het bedrijf te bellen. En die staan met een half uur bij ons in de werkplaats.
Berthill controleert eerst of het ontvetten goed gedaan is. Check!
Nu plakt deze ervaren gast zelf een sticker, netjes aansluitend. Zou het beter gaan? Nee dus, toegegeven: het gaat ietsje beter, maar niet veel. Vrijdagmiddag rond half zes zit onze werkdag erop. Berthill biedt ons excuses en nieuwe stickers aan, maar hij doet meer. Zijn advies: ga over op definitieve stickers, en kom die in onze werkplaats plakken. Als het moeilijk wordt, dan kunnen we jullie bijspringen. Dat laten we ons geen tweede maal zeggen. Het is natuurlijk erg jammer van de 135 euro lak die inmiddels al is gehaald en betaald. Ook de drie uur fietsen naar Dronten was dus zinloos. Harry biedt aan om een gepland dagje uit met vrouwlief uit te stellen, en volgende week kunnen we op vrijdag naar De Kleine Reclame. Die dikke stapel stickers kan bij het vullis... Of toch niet?
Zondag kan ik me niet inhouden, en besluit om die onbruikbare stickers er met stukjes plakband op te plakken zodat alle stickers hun positie al hebben. Dan kunnen we vrijdag de stickers er stuk voor stuk afhalen, ontvetten, en de definitieve sticker erop plakken. Scheelt vast tijd want zo was het tijdrovende uitzetten niet voor niets. En hebben we een extra check om de passing te controleren. Want dit is millimeterwerk. Als de puntjes van de vleugels niet precies bij elkaar uitkomen dan is het hele spel bedorven immers. En vrijdag hebben we maar een dag om in de werkplaats aan de slag te kunnen, en van de expertise gebruik te kunnen maken. Alle tijd zullen we wel nodig hebben, daar ben ik helemaal niet bang voor!
En zo togen we vrijdagochtend gezamenlijk naar De Kleine. Natuurlijk was ik eerst langs van Orsouw gereden, de bekendste banketbakker van Zwolle. Dat komt alvast lekker binnen. De nieuwe lap lag reeds klaar voor ons, en Harry en ik kregen op ons verzoek een minicursus bestickeren. Allereerst goed ontvetten, de sticker op de goede plaats houden, en daarna met een vet potlood afstrepen waar de stickerranden zitten. Daarna met een statische roller alle stofjes weg"zuigen" en de sticker ontdoen van het rugblad. Dan op de plaats positioneren, en met een rubber spatel aandrukken zonder de sticker te vervormen. Zit ie onverhoopt niet goed, dan kun je met korte rukken de sticker weer lostrekken en opnieuw beginnen. Als de sticker tenminste deze operatie overleefde..... Als ie overal zonder rinkels en blazen vastzit, dan kan de transportfolie eraf getrokken worden, en klaar. We beginnen net als vorige week met een ring rondom het instapgat, en het aanbod om bijstand voor de moeilijke plaatsen grijpen we met vier handen aan. Sjoerd kan werkelijk toveren met stickers. Ik geniet er van om te zien hoe vaardig en kunstig hij weet de stickers om de bochten van de tunnel te plakken zonder dat er plooien ontstaan. Vakwerk!! Maar het meerendeel kunnen we zelf doen! De gele vissen laten we voor wat ze zijn, voor het passen zijn het alleen de blauwe vissen die exact op hun plaats moeten komen. De punten van de staarten of vinnen komen exact bij elkaar uit als alles tenminste klopt. Millimeterwerk dus.... De twee onderstaande foto's geven het werk van Sjoerd weer. Heel geconcentreerd zoals je ziet..... Betoverend haast
Succesievelijk komen steeds grotere delen van de fiets onder de blauwe vissen te zitten. Groot vraagstuk is nog wat we met het achterste gedeelte gaan doen. Kan dit gestickerd worden, of moeten we toch nog een gedeelte gaan spuiten..... Sjoerd mag het oordeel vellen, en het kwartje valt ten gunste van het stickeren. De laatste centimeter, de ronding zelf dus, tussen de oranje reflectiesticker en het blauwe vel blijft geel. Dat betekent dus dat die scherpe ronding bestickeringsgewijs wordt omzeild.
Bijna alle werknemers van De Kleine worden bij het project betrokken. Bij het achtervlak zijn Albert (met de lange paardstaart) en Hessel (met veel minder haar) samen bezig. (zie twee foto's lager) Het ziet er wat uit of ze een laken over een tafel leggen.....Ik denk maar zo: ik betaal liever wat meer voor een perfect gelukt resultaat, dan dat het te zien is dat het op een koopje moest.... De sticker ziet er zo dof uit omdat ook hier de transportdrager nog over de sticker zit.
Het stickervel wordt over de achterkant over de al geplaatste vissen heen geplakt. Harry schetst de grenzen van de vissen daar op met wit potlood, en Hessel snijdt handmatig de sticker half door, waarna hij daar weggehaald kan worden. Hier is goed te zien dat alleen de blauwe vissen zijn geplakt. Later zal ik de gele vissen (die in feite bestaan uit vrnl. blauwe lijntjes en ogen) er thuis in plakken. Daarvoor is vandaag geen tijd.
Steeds verder vordert het stickeren. Mag ook wel, want de dag loopt ook op zijn einde. Tussen vanmorgen negen uur en vanavond half zes is de transformatie gedaan. Mijn dank naar Harry, Kees, Sjoerd, Albert, Berthill en Hessel is groot. Zonder jullie hulp was het nooit gelukt om die professionele uitstraling die het projekt nu heeft te bereiken.
Hier het eindresultaat. Vooraan heb ik alvast een "gele" vis ingeplakt.De andere zijde is identiek. Zij het natuurlijk gespiegeld. Thuis ga ik verder met het inplakken van de "gele" vissen. Deze komen veel minder nauw, Ik scheidt voor het gemak ook de ruggegraat en kop van de beide vleugels. Soms is zo'n vis te groot, en knip ik er gewoon wat af, iets wat met de blauwe vissen ondenkbaar zou zijn.
Hier het resultaat. De knipperlichten bij de spiegels moeten nog worden aangesloten. Op de helm heb ik ook een vis geplakt.
Tijdelijk heb ik voorop een geel reflectievlak geplaatst. Niet fraai, wel functioneel. Ik twijfelde toch al over de kleur. Geel zou de meest logische keuze zijn, in de zin van transformatie van geel voor naar blauw achter. Het reflectie-geel is niet exact verkrijgbaar in de kleur van de fiets, het blauw komt veel dichter bij het blauw van de vissen. Dus kies ik daar uiteindelijk voor. Inspiratie was de "snor" zoals die op de oude dieseltrein "Blauwe Engel" voorkwam. En door Harry bewerkt zodat de link met de vissen weer terug kwam. Begin december is het definitieve ontwerp voor dat reflectieveld ook klaar.
Ik wil graag mijn dank uitspreken aan alle mensen die belangeloos hebben meegewerkt aan het totstandkomen van de bestickering:
Harry Gijsman, Kees van de Wetering, en van De Kleine Reclame Hessel, Berthill, Albert en Sjoerd. Zonder jullie enthousiaste medewerking was ik nergens!! Nogmaals mijn dank.
Reacties (0)